Op vrijdagavond kijk ik tegenwoordig semi-verplicht met Storm Junior regelmatig naar The Voice Of Holland. Vaak is het met een half oog en oor, want echt boeien doet het me nog steeds niet. Wat me wel opvalt is dat er elk jaar wel weer een paar
gelukszoekers-met-puike-stem zijn die met gemak door de eerste ronde komen. Misschien is het wel een idee voor Amerikaan Shane Alexander om op die manier eens een slinger te geven aan zijn bekendheid. Met zijn solo-cd’s lukt het hem maar niet om een echte doorbraak te forceren, hier of elders. Ik breek mijn hoofd er over waarom dit toch zo is. Want eigenlijk heeft Alexander alles mee: puike stem, prima liedjes en ook nog een goede kop. Wat wil Nederland en de rest van de wereld nog meer? Misschien is het wel dat er gewoon teveel goede singer/songwriters zijn. Maar toch, Alexander weet me met Ladera (wat zoveel betekent als helling in het Spaans) – terwijl ik best een beetje singer/songwriter-moe ben – wederom met gemak voor zich te winnen. Dat komt ook wel doordat hij een andere lik verf over zijn rootsy folk weet te smeren. Tracks als “One So Young” en “Far As I Can Tell” hebben verrassend genoeg een prettige prog-teint over zich, waarbij vooral aan Pink Floyd doet denken. Ik vind het wel een prettige combinatie. Gelukkig doseert Shane het wel met mate en biedt Ladera ook plaats aan ingetogen, uitgeklede liedjes als “Raincloud Of Knowable Things”. Dat is wel een prettig moment van rust na de moeilijke momenten die Alexander bezingt in “Low”. Aan de hand van producer Billy Mohler (zelf ooit lid van The Calling en hier ook als multi-instrumentalist present) heeft hij zijn beste album tot nu toe afgeleverd dat precies de juiste ingrediënten oppikt van zijn vorige albums. Nu maar hopen dat hij niet vrijdagavond alsnog opduikt bij The Voice. Dan sta ik als het goed is namelijk met Storm Junior namelijk naar Shane te kijken in Metropool. Net als die zondagmiddag zeven jaar geleden.
mij=Harlem / Suburban
4 reacties