Bill Madden, dat is al een tijd gelee. Als ik het nakijk was de laatste release Child Of The Same God in 2008. Er zijn sindsdien jaren voorbij gegaan dat zijn werk mijn cd-kast niet verlaten heeft. Niet dat zijn werk zo vervelend is, integendeel, maar uiteindelijk is er veel concurrentie. Al was het alleen al de twee tot drie releases die ik wekelijks bespreek. Maar nu is er nieuw werk van deze New Yorkse milieuactivist met als titel New Religion. Op deze plaat worden alle muziekinstrumenten door hem en producer Billy Mohler bespeeld. Het is als je het zelf doet de kunst om nog als een band te klinken en als ik vertel dat er de nodige keyboardspartijen en elektronische geproduceerde ritmes aan te pas komen, dan zou dit de inleiding kunnen zijn naar een kritische recensie. Dat valt echter alleszins mee. Madden grijpt muzikaal terug naar de tachtiger jaren waar de elektronica steeds meer grip op de popmuziek kreeg. Hij weet er echter een goede draai aan te geven. Deze popliedjes, waarbij ik op de rustige momenten wel wat aan oud werk van Peter Gabriël moet denken, groeien per draaibeurt. Opener “What Is Ours” opent met de tekst ‘Lalalalala…’, maar hiermee word je op het verkeerde been gezet, want tekstueel is er hierna genoeg te halen. Zo wordt het eerste milieustatement aansluitend gemaakt: ‘We are voyagers, undeterred, unbowed, who’ve come to tear, The status quo down’. Prijsnummer is het Frankie Goes To Hollywood-achtige – hoe zou het eigenlijk met Holly Johnson zijn? – titelnummer dat niet over religie gaat, maar over geld dat ons verwoest. New Religion is het maatschappijkritische album in een tijd waar economie ons lijkt te overheersen en waar we – althans volgens Madden – de rekening nog van gepresenteerd krijgen. Of het roer moet om. Het is aan jou.
mij=Mad Muse