Er zijn maar heel weinig artiesten die zo vaak zijn gecoverd als dat illustere viertal uit Liverpool, u kent ze wel, The Beatles. De originaliteitsprijs krijgen die maffe heren van The Flaming Lips dus niet voor de onderwerpkeuze van dit net verschenen album. De uitvoering daarentegen is wel de moeite waard. Voor diegenen die, net als ik, al een paar decennia met gepaste regelmaat muziek van The Beatles draaien, is een nieuwe interpretatie weleens verfrissend. Vaak blijken covers echter maar matige blauwdrukken van het origineel, vaak ook verzandt men in meligheid die na twee luisterbeurten alleen nog maar irriteert. Gelukkig tonen The Flaming Lips op deze integraal nagespeelde versie van de klassieker Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” genoeg eigenzinnige gekte en creativiteit om het anders aan te pakken.With A Little Help From My Fwends is vernoemd naar de tweede track op die klassieke langspeler, ooit door Ringo gezongen. Nu zijn The Flaming Lips al een aantal jaren drukker bezig met het coveren van allerhande klassiekers dan met een écht eigen nieuw album maar goed, ze hebben zoals de titel al belooft een leuk blik vrienden opengetrokken om ze te helpen. En hoewel de basis van de Beatles-songs nog als een paal boven water blijft staan is het vooral het experimenteren met vervormde zangstemmen, geluidscollages en noise die het album een haast tripachtige sfeer meegeven. Nu zullen er genoeg kids eind jaren zestig zoveel drogerende middelen gebruikt hebben dat Sgt. Pepper toen ook al trippy genoeg was, The Flaming Lips gaan een paar stappen verder de rose wolken in. Opener en titeltrack ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ was een lekker rock and roll-deuntje maar is hier, met hulp van My Morning Jacket, veranderd in een stonede, slepende affaire met een afsluitend stukje gitaargeweld door de oude dinosaurus J. Mascis. Tieneridool en enfant terrible Miley Cyrus krijgt een hele mooie, relaxte hoofdrol in ‘Lucy in the Sky’, de vrolijke circusgekte van ‘Being for the Benefit of Mr. Kite’ lijkt hier donker en angstaanjagend in een kakofonie van geluid, het jazzy ‘When I’m Sixty-Four’ is hier een spacy electronisch niemendalletje en Tegan & Sara zingen ‘Lovely Rita’ beeldschoon, om al snel links en rechts door de elektronica te worden ingehaald. Hierdoor krijgen hun stemmen een haast buitenaardse sound. Kortom, afwisseling genoeg om te blijven boeien. Dat komt ook deels door de bijdragen van de vele gasten, ik noemde bijvoorbeeld MGMT en Moby nog niet eens. Net als op het oorspronkelijke Beatles-album is sluitstuk ‘A Day in the Life’ trouwens de mooiste track. The Flaming Lips blijven redelijk dicht bij het origineel van The Beatles zonder de geluidseffecten en sfeer de rest van hun eigen album te vergeten. Het magische middenstuk, woke up, fell out of bed…, u weet wel, wordt bijzonder cool en mooi gebracht door, daar is ze weer, Miley Cyrus. Een leuke en experimentele kijk op een van de beroemdste albums ooit, het beluisteren meer dan waard en dan gaat de opbrengst ook nog naar een goed doel (iets met huisdieren in Oklahoma geloof ik).
mij=Warner