Vorig jaar vond de eerste editie van het Heartland Festival in de Metropool in Hengelo plaats. Na afloop van dit festival voor roots en aanverwante stijlen spraken we de hoop uit dat er een vervolg zou komen. Want ondanks een aantal kinderziekten bleek de line-up geweldig gekozen. Dat vervolg komt er: op 25 april vindt de tweede editie plaats. En de line-up maakt wederom dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het moderne poppodium Metropool (wie verlangt nog naar het krakkemikkige, zweterige hol dat dezelfde naam droeg?) contrasteert prettig met de meer en mindere traditionele americana, soul, blues en rock ‘n’ roll. En uiteraard met de geur van barbecue en het getingel van de ijsklontjes in de glazen Jack Daniels.
mij=Door: DubbelMono
Min of meer als hoofdact – ze sluiten het festival af – fungeren de Hackensaw Boys. Bluegrass en folk, maar dan op z’n opwindenst. Het septet bespeelt dan wel klassieke Appalachen-instrumenten als fiddle, mandoline en banjo, maar maakt daar net zoveel vrolijk kabaal mee als een op Marshalls spelende rockband. Aan de andere kant van het muzikale spectrum vinden we Johnny Dowd. Gedebuteerd op z’n vijftigste met krakkemikkige lofi-liedjes, is hij, afgaand op zijn laatste plaat That’s Your Wife on the Back of My Horse, aanbeland bij een angstaanjagende mix van vervormde gitaren, kapotte drumloops en de gouden combinatie van een engelachtige damesstem en de kraaienmars van Dowd zelf.
Het zal ongetwijfeld druk worden bij de klassieke southern rock van Drivin’ N’ Cryin’. Frontmann Kevn Kinney leek vooral bezig met zijn solocarrière, maar sinds een aantal jaren verschijnt er weer werk van Drivin’ N’ Cryin’ en zijn ze weer op tour. Eerder dit jaar speelde Kevn Kinney een aantal shows met Tim Knol.
De duistere country-noir van Gemma Ray staat al erg vroeg op het programma. De Engelse zangeres en producer deelde het podium met totaal uiteenlopende artiesten als The Sparks, Heavy Trash en Mott the Hoople. Maar ze loopt ook niet weg voor filmscores, Nick Cave, Marianne Faithfull en de neo-traditionalisten van Kitty, Daisy & Lewis. Duister, sfeervol en niet bang voor welk experiment dan ook.
De Amsterdammers van T-99 omschrijven hun muziek eenvoudigweg als rhythm & roots. Klassieke rythm & blues, een forse scheut psychedelica en een enorme berg podiumervaring. Maar ook: een hiatus van bijna drie jaar. Onder de naam The Various Sounds of T-99 treden ze weer op om te laten horen waar roots z’n mosterd vandaan haalt: uit de klassieke rocksetting van bas, gitaar en drums aangevuld met mandoline, ukelele, dozen en emmers.
En naast deze namen vinden we nog meer leuks: Matt Andersen, Yorick van Norden (ooit The Hype, nu solo), de Dirty Old One Man Band van Scott H Biram, Miraculous Mule, The Canonball Johnsons en Seb Black maken de line-up compleet. We verheugen ons!