‘Song explorations on acoustic guitar and piano’ luidt de ondertitel van het album EJ van gitarist Eric Johnson. Ik kan opgelucht ademhalen. Ik vreesde even voor lange elektrische gitaarsoli en als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan nooit ophoudende kunstjes van gitaristen. Op de akoestische gitaar kan ik er al veel beter tegen. Eric Johnson was mij geheel onbekend maar schijnt in muzikantenkringen een grote naam te zijn. De 62-jarige gitarist heeft een behoorlijke staat van dienst met zijn instrumentale rock waarin hij verschillende stijlen zoals jazz en country samenbrengt. In 1987 en 1992 won hij er zelfs een Grammy voor. Ook was hij gitarist bij Cat Stevens en Christopher Cross en tourde hij als G3 met collega-gitaarbeulen Steve Vai en Joe Satriani. Op zijn zesde solo-album doet hij het wat rustiger aan en laat hij de elektrische gitaar in de koffer. De liedjes zijn soms instrumentaal, zoals het fenomenaal gespeelde “Mrs. Robinson” van Simon & Garfunkel, maar Johnson zingt ook en zeker niet onverdienstelijk. De dertien liedjes hebben een beetje een jaren zeventig Cat Stevens-achtige sound. Het album maakt duidelijk dat Eric Johnson een uitmuntende gitarist is. Dat was mij echter in iets minder songs ook wel duidelijk geworden. Dertien liedjes technische perfectie is mij iets te veel van het goede en zal voornamelijk muzikanten aanspreken die hier (terecht) hun vingers bij zullen aflikken. Voor mij als ‘gewone’ luisteraar duurt dit iets te lang en wordt het op den duur zelfs, hoe goed en knap het ook is, een beetje saai. Dan ga zelfs ík verlangen naar een kleine solo op de elektrische gitaar om de boel een beetje wakker te schudden.
mij=Provogue / Mascot
File: Eric Johnson – EJ
File Under: Muziek voor muzikanten
File Facebook: [Eric Johnson op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Eric Johnson]