Lang geleden, toen uit eten gaan nog een zeldzaamheid was, namen mijn ouders ons weleens mee naar de Chinees. Veel meer keuze was er toen ook niet. Ik kan me nog herinneren dat in die restaurants vaak van die kitscherige schilderijen van watervallen hingen. Of stromende beekjes, daar wil ik van af zijn. Daar moet ik aan denken als ik de hoes van Water van Sadgirl zie. Een vrouwenhand met een flesje water giet wat water bij een roos in een vaasje. Dezelfde felle kleuren en kitscherigheid. En weer water. Het trio Sadgirl uit Los Angeles is zich elke dag bewust van het water in hun stad aan de oceaan. Volgens zanger/gitarist Misha Lindes is Water een verslag van het opgroeien in LA en de kracht van het water, van droogte tot overstromingen. De tien liedjes op dit debuutalbum lijken je mee terug in de tijd te nemen in de jaren vijftig/zestig van de vorige eeuw. Zelf noemen ze hun muziek ‘analog rock ‘n’ roll’. Ik zie een bandje voor me in een nachtclub in Amerika in pakweg 1960, een mix van doo-wop en croonerrock spelend. Het levert aanstekelijke en zonnige liedjes op waarop het goed meedeinen is. Maar van al dat deinen word ik een beetje in slaap gesust en de liedjes trekken vluchtig, als een waterstroom, aan me voorbij. Uiteindelijk is Water van Sadgirl net zoals het eten vroeger bij de Chinees. Het is best lekker maar je weet dat het ergens anders beter kunt krijgen.
Suicide Squeeze
File: Sadgirl – Water
File Under: Doorspoelen
File Facebook: [Sadgirl op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Sadgirl]