Toen twee jaar geleden Corona om de hoek kwam kijken en zo ongeveer het hele sociale leven stil kwam te liggen, heb ik het wandelen ontdekt. Veel meer was er toch niet te doen, het was de ideale manier om even buiten te komen omdat de muren op me afkwamen en ik werd er nog fit en monter van ook. Inmiddels wandel ik helaas niet zo vaak meer als toen, maar wanneer ik alleen ga is het ook nog eens de perfecte manier om nieuwe muziek te luisteren. Vorige week liep ik weer eens solo en luisterde ik naar Lucifer On The Sofa, het tiende album van Spoon uit Austin, Texas. Nu heb ik nog nooit een slecht album van Spoon gehoord, maar dit album is van begin tot eind geweldig. De heerlijk gruizige soulvolle stem van zanger Britt Daniel scheurt er meteen in opener “Held” al goed in. Het is een cover van Smog en leunt op een lekkere gitaarriff. Ik vind het beter dan het origineel. Spoon klonk altijd soulvol en het vorige album Hot Thoughts was soms zelfs een beetje funky. Op Lucifer On The Sofa rockt Spoon meer dan ooit en wat klinkt dat heerlijk. “Wild” bloeit prachtig open, in “The Devil & Mister Jones” dragen zware saxpartijen bij aan een soulvol rockgeluid en ook “My Babe” meandert langzaamaan naar een steeds voller geluid. Sowieso valt op hoe mooi de songs opgebouwd zijn. Producer Mark Rankin zat al eerder achter de knoppen bij onder anderen Adele en Queens Of The Stone Age en heeft hier heel goed werk geleverd. Elke song klinkt puntig en strak, klaar om live gespeeld te worden. “Satellite” begint rustig maar werkt ook weer, middels een hele fijne gitaarsolo, naar een climax toe. Ik was van plan om het bij een wandeling van ongeveer 5 km te houden maar ik ging harder lopen van Lucifer On The Sofa en voor ik het wist had ik bijna 8 km gelopen. Wat een geweldig album is Lucifer On The Sofa. Zo’n plaat die je keer op keer weer draait en waar je goede zin van krijgt.
Matador
File: Spoon – Lucifer On The Sofa
File Under: Oppepper
File Facebook: [Spoon op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Spoon]