Ik schuif aan bij Alfonso Alfonso (nee, geen ‘déjà lu’), de vrolijke zanger van het Spaanse trio Schwarz dat deze week Nederland aandoet voor een aantal optredens. Hij prijst het mooie weer en zegt van elk Amsterdams moment te genieten, ondanks het feit dat hij behoorlijk afgepeigerd is. Dubbelheid alom bij die jongens Schwarz, zo zal blijken.
Is dit Schwarz’ eerste tournee buiten Spanje?
Wel als tournee, maar ik weet niet of dit wel als tournee te kwalificeren is, want we doen maar 11 optredens. Trouwens, de data in Noorwegen hebben we gecanceld. Het werd allemaal wat moeilijk te combineren met onze dagelijks werk – we kunnen namelijk niet leven van de muziek. We zouden een vliegtuig moeten nemen van Rotterdam naar Oslo, daar met gehuurd materiaal spelen en dan weer terug. We dachten dus dat het wellicht beter was Scandinavië voor de toekomst te bewaren.
mij=Door GvA
Wanneer het arbeidsleven hopelijk geen roet meer in eten gooit?
Tsja, misschien. Kijk, we moeten er alledrie naast werken, maar we lijden daar niet onder hoor ofzo. Ik ben ambtenaar in onze thuisstad Murcia, César [de drummer] is sound-technician en hij werkt samen met een paar behoorlijk bekende Spaanse indie-bands en iemand als songwriter Nacho Vegas, de gitarist van Manta Ray. En Juanma [de bassist] is… hoe noem je dat? een chemist?
Verkoopt hij medicijnen?
Haha, nee maar hij heeft wel eens geprobeerd bepaalde medicijnen voor ons te maken! Nee, hij heeft chemie gestudeerd, scheikunde dus, maar die troep die hij ons voorschotelde was echt shit.
De muziek van jullie laatste album Arty Party lijkt te zijn voortgekomen uit urenlange jamsessions. Waren daarbij ook de nodige drugs in het spel?
Haha, veel mensen denken dat ja. Maar eigenlijk jammen we niet veel. Iedere song is in feite helemaal gecomponeerd, uitgewerkt en opgenomen. De gangbare methode is dat ik thuis een basic demo maak die we dan in de oefenstudio gaan arrangeren en uitwerken. Daar nemen we alles op met een 24-sporen analoge recorder en wat goedkope compressors. Het is een heel ontspannen manier van werken, maar tegelijkertijd zeer tijdrovend vanwege dat analoge ding: je kunt na het mixen niet meer aan de knoppen zitten en moet dan maar hopen dat het er een beetje goed op staat. Dat is natuurlijk nooit het geval, dus dan gaat het de volgende dag weer verder enzovoort enzovoort. Het duurt dagen om een song een beetje fatsoenlijk te mixen, maar zo werken we nu eenmaal.
En wat de drugs betreft: we nemen wel wat, maar niet zoveel hoor, en alleen het softe gedoe. Ikzelf neem overigens niets meer, want ik heb het aan mijn hart. Nu word ik alleen nog high van de muziek. Het is natuurlijk wel duidelijk dat je wel ooit een flinke drugservaring gehad moet hebben om überhaupt zulke muziek te kunnen maken.
Hoe zou je jullie muziek willen omschrijven?
De plaat klinkt aan de oppervlakte misschien eclectisch, maar dieper zit toch een innerlijke logica, een soort muzikale hypnotische roes waar we van houden. Eclectisch is misschien niet helemaal het goede woord. In Spanje noemen we het dispersos. Ikzelf ben bijvoorbeeld een grote liefhebber van Francoise Hardy, maar tegelijkertijd ook harde bands als Skullflower en een psychedelische countryband als The Flying Burrito Brothers.
Op de hoes van Arty Party prijkt een bewerking van Picasso's beroemde doek Les Demoiselles d'Avignon. Alleen zijn de fruitstukken vervangen door een paar flessen drank. Mijn eerste associatie was: dit is vast dansmuziek voor mensen die gezellig een avondje naar de disco willen. Die zullen echter bedrogen uitkomen met minutenlange nummers als “Beauty must die”, “Droning Forever” en natuurlijk de nekslag van het album “Psychotic Hypnotic”. Niet echt muziek die je in de player moet stoppen als je naar bed gaat.
Het is veeleisende muziek, zeker. Maar het is de enige manier waarop ik eerlijk kan zijn in het maken en spelen van muziek. En voor een niet ervaren publiek – ik bedoel 'niet ervaren oren' – is het vast moeilijk, maar Schwarz is nu eenmaal geen muziek voor de massa. We maken on stage trouwens heel veel lawaai en in Spanje spelen we ook nog met visuals. Sommige mensen lopen na afloop van een gig echt trippend de zaal uit. Dat is precies onze bedoeling. Als je na een concert een beetje veranderd ronddoolt, dan heb je de ziel van de muziek te pakken.
Hoe heb je die eerlijkheid gevonden in de muziek?
Ik weet niet of ik de sound vond, of de sound mij. Ik kan geen punt aanwijzen waarop ik dacht: hee, ik ga deze muziek maken. Het is een soort leerproces op alle niveaus, niet alleen leren te spelen, te componeren, op te nemen, op te treden, maar alles tesamen. Wel blijft de muziek altijd het belangrijkst. De hele rockstar pose, die heldenverering, ik snap daar helemaal niets van: dat pompeuze van die Engelse rockbands bijvoorbeeld, dat haar! Het heeft allemaal niets met muziek te maken. Als het de muziek op een of andere manier beter doet uitkomen, oké, maar anders is het gewoon vulgaire troep.
Wij hebben altijd de regie zelf in handen willen hebben. De eerste plaat brachten we uit op een zeer klein label, maar ze begonnen te zeiken bij de tweede. Nou ja, lang verhaal, maar uiteindelijk zeiden wij: Fuck off! en heb ik een eigen label opgericht om de tweede plaat uit te brengen. Roberto, de manager van AstroDiscos, dat de distributie voor zijn rekening nam, heeft ons toen uiteindelijk weer getekend, zodat ik ook mijn label weer kon opzeggen, wat me overigens toch veel te veel tijd koste. En nu liggen de zaken als volgt: mijn ambtenarenwerk levert geld op, de band geeft mij voldoening.
Je moet dus zorgen dat je geld gaat verdienen met Schwarz?!
Ja, die twee dingen uit één bron. Prachtig, maar niet eens een doel voor ons. Ik heb dat gezien bij andere bands die zich teveel zijn gaan richten op geld verdienen. Het gaat gewoon ten koste van de artistieke vrijheid en veelal dus ook van de muziek. Het zou fantastisch zijn natuurlijk, maar als het geen rooie cent oplevert is het ook goed. Het is Arty Party.
Aha, Arty Party is meer een soort leveninstelling dan slechts een naam?
Jazeker, Arty Party is een mix van verschillende dingen. Het is een manier om te zeggen: 'kunst is belangrijk', maar niet belangrijk in de zin van 'fronsende-wenkbrauwen-o-wat-zijn-we-belangrijk-kunst', want kunst kan ook leuk zijn en moet dat ook kunnen zijn.
Dus de sound lijkt erg serieus, maar de boodschap is eigenlijk vrij positief?
Het is een beetje zoals in het leven; sometimes high, sometimes low. Het zijn gewoon twee kanten van dezelfde medaille, verbonden door een innerlijke logica. En dat allemaal in één plaat, wat wil je nog meer?
Schwarz speelt deze week nog in Nederland:
2-3: Burgerweeshuis – Deventer
3-3: dBs – Utrecht
4-3: Kultuurhuis Bosch – Arnhem (+The Heights)
5-3: Merleyn – Nijmegen