“Die voorkant ziet er wel héél erg nineties uit”, zei een vriendin van me. Dat klopt, dit is dan ook een vervolg op een oud project van Etienne de Crécy, die al sinds 1992 elektronische muziek maakt. De vorige delen waren fluorescerend geel en roze, nu is het tijd voor groen. In het boekje bij zijn 5CD-verzamelaar My Contribution To The Global Warming schrijft De Crécy hoeveel hij zich identificeert met zijn project Superdiscount (“jongeren die nu op Justice dansen hebben er nog nooit van gehoord!”). Juist omdat de Parijse technoscene zo klein was en zichzelf erg serieus nam, koos De Crecy voor de ongeloofwaardige naam Superdiscount. Het doel was om in een kort tijdsbestek clubmuziek te produceren, in samenwerking met andere producers. Bij deel 1 (1996) was dat nog bijzonder en was het project deel van de french touch-manie. Op deel 2 (2004), net uitgekomen na het Napster-tijdperk en mijn allereerste File Under-recensie, was het plezier duidelijk te horen van al die gekke Fransen die De Crécy in zijn studio kwamen opzoeken. Deel 3 is voor mij verplicht huiswerk, want artiesten in je cd-kast die je compleet hebt blijf je volgen, zo werkt dat bij obsessieve muziekhamsters als ik. Super Discount 3 is alleen wel stukken minder relevant dan de vorige delen. Ondanks de vele gastartiesten die meedoen is het allemaal wat te gewoontjes. De sound is vrij generiek, de als single of remixkandidaat uitgekozen tracks (“Hashtag my ass”, “WTF” en “Night (Cut the crap)” – met Gesaffelstein-bass) niet bijzonder genoeg. Ik vind zelf “Follow” en “You” het leukst, maar eerlijk gezegd zet ik liever De Crécy’s oudere werk nog eens op. Met EDM-cashen, zoals Mixmag suggereert, heeft Superdiscount 3 overigens niets te maken. Ik vind dit niet typisch EDM, net zoals ik de prima comebacktrack van Giorgio Moroder laatst ook meer standaard euro/italohouse vind. De Crécy blijft zijn werkwijze trouw, plant niet echt vooruit, blijft spontaan en op gevoel werken in zijn stijl, zoals hij het ook in 2004 deed. En daarom heeft hij als gasten ook Alex Gopher, Baxter Dury, Madeline Follin (Cults) en Julien Delfaud, en niet van die Diplo-zangeresjes. Zoals hij zelf ook zegt, is hij geen producer die op bestelling hits aflevert. En dat levert dan een keer een mindere plaat op. Allez.
mij=Pixadelic / Sony