Het zal inmiddels wel redelijk bekend zijn dat ik veel op heb met het Catalaanse indiekwartet Mourn. Hun ongeneerde drive en enthousiasme weten me al een paar jaar te boeien. Nu heeft Mourn wel een lastige tijd achter de rug. Hun derde album “Sorpresa Familia” dat in de zomer van 2018 uitkwam, was vooral een (muzikaal geslaagde) afrekening met hun voormalig management. Tijdens de tour die daarop volgde verliet de meesterlijk bassende Leia de band om zich aan haar studie te wijden en later besloot ook drummer Antonio de band te verlaten. Terwijl de zingende gitaristen Jazz en Carla zich op hun trashy hobbyproject Help Me Please I am Dying stortten leek het of Mourn langzaam de vergetelheid zou opzoeken.. Gelukkig is niets minder waar. Leia is weer terug op het vertrouwde nest en met een nieuwe drummer gaat men weer aan de slag. De opnames voor “Mix Tape” werden overigens nog gemaakt met Antonio achter het slagwerk en kunnen we denk ik wel als een tussendoortje beschouwen omdat acht van de tien nummers covers zijn. Maar, beste lezer, dat bedoel ik niet negatief, want zowel de keuze van het materiaal als de uitvoering kunnen hier in huis op veel bijval rekenen. Hoewel Mourn zich niet waagt aan het geheel verbouwen van de songs of te experimenteren met arrangementen of vorm is het een geslaagde plaat. De jonge twintigers blijken de roots van de jaren tachtig wel heel enthousiast te omarmen. Gedreven versies van klassiekers als Jumping Someone Else’s Train (één van de vroegste singles van The Cure) en Whatever (van het Hüsker Dü magnum opus Zen Arcade), alsmede de prachtige new wave nostalgie van Over the Wall (Echo & the Bunnymen); ik geniet met volle teugen. Hoogtepunt is echter hun mooie, lekker losse, interpretatie van I Got Kinda Lost, een meesterwerkje van Big Star’s Chris Bell. Mix Tape is een tussendoortje, maar wel een heel smakelijk tussendoortje dat me nu al weer nieuwsgierig maakt naar het aangekondigde nieuwe werk.
Subterfuge Records
File: Mourn – Mixtape
File Under: Sabroso