Het debuut van wavepunkers The Gotobeds op Sub Pop en in totaal de tweede schijf van de band heeft niets met de Red Hot Chili Peppers-plaat van doen. Waarom het messcherpe bandje uit Pittsburgh dan toch zonodig de grote commerciële kaskraker van de crossoverband wil benadrukken, blijft voor mij een vraag. Wellicht dat het contract bij Sub Pop de band heeft aangemoedigd om er volledig voor te gaan. Het zou kunnen. Aan de muziek en inzet van de vier heren zal het niet liggen. Vol overgave trekken de heren ‘young, loud & snotty’ van leer als een Fall, Wipers, Wire, Sonic Youth, Pixies en Mission Of Burma. 80’s verantwoord, noemen we dat! Eigenlijk had The Gotobeds beter een albumtitel als 100% kunnen kiezen als ode aan het betere punk-, wave-, indie-, garage- en postpunkgitaarwerk van weleer. Want, als er al één ding duidelijk wordt, dan is het wel dat je onherroepelijk wordt teruggeworpen in de tijd van eind jaren ’80 waar alternatieve gitaarbandjes hele lp’s volkwakten met puntige, brutale, agressieve liedjes met ‘n kop en ‘n staart. Wat ik mis zijn enkel nog de tegenhangende zwoele vocalen van een Kim Deal of een Kim Gordon. Voor nu slaagt een jong nieuw bandje er in om de tijdgeest van toen in te kapselen in een rauw punkpareltje van een plaat. Een tijdje terug stelde ik de organisatie van een Lowlands voor om in plaats van de verloren gewaande Titty Twister een kleine CBGB’s-tent op te zetten waar je je kont niet kan keren, waar je bang bent om het toilet te bezoeken en waar je schizofrene, vlijmscherpe herrie-poëten het podium op schopt in ruil voor een krat bier. Mocht het er van komen, dan is The Gotobeds voor de komende jaren alvast aangewezen als de huisband-host voor het nieuwe, alternatieve geluid.
mij=Sub Pop
File: The Gotobeds – Blood//Sugar//Secs//Traffic
File Under: Wavepunk en alternatieve gitaren