Om al voordat het nieuwe jaar is begonnen als grootste belofte voor 2009 bestempeld te worden, maakt het er niet eenvoudiger op voor een band. De enorme hype door de pers in Engeland rondom White Lies zorgde ervoor dat de band vorig jaar al op grote festivals te zien was, lang voordat er een album uit was. De verwachtingen met betrekking tot het debuutalbum zijn dan ook hooggespannen. En zoals bekend leiden hoge verwachtingen vaak tot flinke teleurstelling. In de eerste minuten van opener “Death” vliegen de vergelijkingen met andere bands met een gekmakende snelheid door mijn hoofd. De bas van de Editors, de keyboards van New Order, de gitaren van The Killers, de drums van U2, de bombast van Muse en de zang van een jonge Ian McCulloch (Echo & the Bunnymen). Het komt allemaal terug in de tien nummers op To Lose My Life. De drie jonge Londenaren hebben van al deze invloeden iets meegepikt en omgevormd tot een eigen sound die het zonder enige twijfel heel erg goed gaat doen op grote concertpodia. Het geluid van White Lies is groot, groter, grootst en eigenlijk zou deze band het beste maar meteen in stadions geprogrammeerd kunnen worden. De eerste regel tekst op het album is ‘I love the feeling when we lift off’. Nou jongens, maak je geen zorgen, dat gaat echt wel goedkomen. Stoelriemen vast, White Lies zijn niet meer te stoppen.
mij=Fiction / Universal