Tuurlijk, als je de naam Liam Finn leest en deze singer-songwriter blijkt inderdaad de zoon van, dan is het verleidelijk om meteen te gaan vergelijken. Maar in het geval van deze Finn zou dat een wat gezochte vergelijking zijn. Zeker, hij heeft de voorliefde voor Mooie Liedjes en dito koortjes met de paplepel ingegoten gekregen en dat hoor je eraan af. Zonder de naam op het hoesje zou Crowded House echter niet een van de referenties zijn die te binnen schieten. Ik hoorde stukjes die deden denken aan Zita Swoon, Ween, Britpop, Ryan Parmenter en soms zelfs aan de gevoeliger momenten van Foo Fighters en dat zijn toch een heel andere categoriën. Liam Finn heeft een hoge, zachte stem en gebruikt die voor fraai opgebouwde Liedjes met doorgaans beperkte instrumentatie in een sobere productie. Nee, niet kaal, sober. De instrumenten klinken alsof er een paar meter vóór je gemusiceerd wordt. De muziek is overigens niet altijd braafjes met akoestische gitaren vormgegeven, ook elektrische gitaren met lekker tegendraadse gierende solo’s (“Lead Balloon”) of lawaaiige Britpop komen voorbij vliegen. Prijsnummer is echter de afsluitende pianoballad “Shadow Of Your Man”. Kortom: Liam Finn heeft een heel fijne plaat gemaakt die de moeite waard is. Hij is duidelijk een zoon van zijn vader, maar wel een die zijn eigen ding doet. En zo hoort het. Okee, de volgende Xavier Rudd, met verrassende en innovatieve composities, is hij niet, maar dit is beslist een album dat het beluisteren waard is. Waarom dit album vorig jaar al verscheen in Groot-Brittanië en de VS en nu pas hier is me dan ook een raadsel. Maar ach, het is er nu en dat is mooi.
mij=Excelsior / V2