Wat was Into The Great Wide Open toch een fijn festival. Gelukkig was zo’n beetje iedereen het er over eens: volgend jaar weer! Met als gevolg dat we, sinds we weer voet op het vasteland hadden gezet, regelmatig bij het horen van – om de een of andere reden voornamelijk Scandinavische – muziek roepen: ‘dit zou ook mooi op Vlieland passen!’ Zo ook bij het uit het Zweedse Gävle afkomstige Twiggy Frostbite. Heel erg vreemd is dat niet, aangezien de muziek van deze drie dames duidelijk verwantschap toont met het weidse noordelijke muzieklandschap waar namen als Múm en Efterklang ook rond dwarrelen. Beiden aanwezig op het eerdergenoemde festival. Twiggy Frostbite onderscheidt zich echter door geen gebruik te maken van glitch-elektronica en zichzelf zo nu en dan te verliezen in breed uitwaaierende gitaarerupties. Een ander unique selling point van de band is het typerende ijle stemgeluid van mijn nieuwe favoriete muzikale elfje Elin Lindfors. Je moet er van houden, maar voor ondergetekende is dit spekkie naar het bekkie. De een heeft zijn geronto-rock de ander haar jnnk-muziek, maar dit is dus helemaal mijn ding: André-muziek, zo u wilt. Degene die graag aan den lijve wil ondervinden of André-muziek ook iets voor hen is, adviseer ik om op 28 september naar Patrick Wolf in Paradiso te gaan. Niet om dandy Wolf zelf, maar in zijn voorprogramma staat The Deer Tracks. Dat is namelijk het andere bandje van Elin. En laten die live ook nog eens Twiggy Frostbite toetseniste Anna-Karin Berglund in de gelederen hebben.
mij=Despotz / Sonic