Als je niet over geraffineerde technische vaardigheden beschikt zoals Matt Bellamy maar wel groteske stadionnoise wilt maken vol weidse gebaren verpakt in een allesverpulverende bombast, dan pak je het aan zoals het Ierse Girl Band. Dat noem je dan post-punk met bizar veel eclectische uitstapjes en een industriële twist. Mijn moeder zou gewoon zeggen: ,,jongen, zet die klereherrie eens zachter!’’. Maar, hoe vaker ik dit album beluister, hoe meer ik overtuigd ben van het feit dat Girl Band in geschreeuw en in productie de overtreffende trap is van Sonic Youth’s Sister en Evol. Ruim dertig jaar na dato roepen deze jonge Ieren onder aanvoering van schreeuwlelijk Dara Kiely de succesvolle hoogtijdagen aan van The Birthday Party, van Sonic Youth en van de geboorte van nogal wat extreme industrial-noise-gezelschappen. Normaal zou je dan kunnen zeggen dat de waardering op zich laat wachten. Tenminste tot op dat moment dat de buitenwacht enige structuur per song weet te achterhalen. Girl Band schotelt half-om-half prachtige songs voor zoals het zeer pure maar kaalgeplukte “In Plastic” dat schreeuwt om een bewerking door The Libertines. Wat voor nu vooral beklijft is dat een paar snotjongens het broeierige gevoel van opwellende onrust in hun donder hebben en dat perfect hebben weten vast te leggen. Girl Band houdt het midden tussen Battles en Liars, maar ik durf wel wat weddenschappen aan te gaan dat over een paar jaar dit zooitje ongeregeld met prachtig gestructureerde liedjes op de proppen komt. Voor nu is het, net als voorgaande EP’s vooral een aanslag op de oren waardoor de paar ruwe diamanten van liedjes meteen opvallen.
mij=Rough Trade
File: Girl Band – Holding Hands With Jamie
File Under: Noise met ‘n hoog Sonic Youth-gehalte