Er zijn de laatste jaren veel leuke indiebandjes uit de jaren negentig die zich geroepen voelen om na jarenlange stilte toch weer eens wat muziek te gaan maken. Na de prachtige comeback van Lush, al duurde dat maar kort, zijn ook bands als Sleeper, Salad en Belly weer actief. Belly is natuurlijk de band van Tanya Donelly. Eerst was zij het poppy alternatief voor frontvrouw (en stiefzus) Kristin Hersh in Throwing Muses, daarna stond ze met de Deal-zusjes aan de wieg van The Breeders, maar Belly was haar eigen band. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn plaatselijke platenboer me de cd-single (ja die had je toen nog) van “Feed the Tree” liet horen. Zowel die single als ik waren gelijk verkocht.De perfecte mix van melodieuze gitaartapijten, drijvende ritmes en de stem van Donelly bleken een schot in de jaren negentig roos. Een reeks sterke singles en twee sterke albums, Star en King, zorgden voor veel airplay op MTV en er werd getoerd met onder andere Radiohead en The Cranberries en menig festival werd aangedaan. Hoewel niet iedereen van het soms wat muizige stemgeluid van Donelly enthousiast werd had Belly terecht een flinke fanbase. Toen Belly in 1996 stopte, mede ingegeven door tegenvallende verkopen van het toch bijzonder mooie album King, ging Donelly solo. Dat leverde een paar mooie albums op, die qua sound en sfeer aardig in het verlengde van het Belly-werk lagen, maar langzaam maar zeker verdween ze uit beeld. Maar goed, in 2016 ging het toch weer kriebelen en nu is er dus gewoon, tweeëntwintig jaar later Dove. Behalve rockchick Gail Greenwood op bas zijn ook de Gorman broers weer van de partij. En hoewel we net geen kwart eeuw verder zijn klinkt Dove gewoon als een logisch vervolg op die oude platen. Dezelfde gitaarsound, de lekkere hooks en melodieën, het is er allemaal weer maar meer nog dan voorheen horen we invloeden uit de jaren zestig psychedelica en folkrock. Ook meer dan toen is er nu een rol voor akoestische gitaren en (zijn het de jaren die tellen?) er lijken iets meer rustpuntjes in de songs te zitten. Waar vroeger opgroeien, liefde en lust thema’s waren in Belly’s oeuvre zijn we qua thematiek wel een paar jaar verder. “Girl” gaat over het ouder worden van je kinderen, “Artifact” geeft een wat melancholieke kijk op ouder worden, Belly is geen twintig meer maar ja, wij ook niet. Voegt het echt wat toe, is het een wereldschokkend goed album geworden na al die jaren? Nee, dat niet, maar iedereen die in de jaren negentig genoot van Belly is gelijk weer terug aan boord als ze dit album horen. Want, zoals gezegd, die hooks en die stem zijn er nog altijd. Sfeervol rocken, het kan gewoon weer.
Membran
File: Belly – Dove
File Under: Tijdmachine
File Social: [Facebook]