Fire. Ja, dat belooft met zo’n titel wat te worden op hun vierde album. Als je weet dat het uit Cuyk (bij Nijmegen) afkomstige Black Bottle Riot het in de ‘southern rock’ zoekt dan moet het wel los gaan. Dat blijkt in de opener en het titelnummer toch wat anders te liggen: het vuur lijkt onder controle gehouden te worden. Het is dreigen met knallen, maar het hierbij houden. We krijgen een slow melodieus nummer ontdaan van de vuigheid. De schoonheid zit in de details waaronder prachtig gitaarwerk dat echter nergens uit de bocht vliegt. Je hoort een rockband die met zo’n nummer een breed publiek zou moeten aanspreken. Mocht je hierna een klapper verwachten dan zit je verkeerd. “Lost in Time” gaat slow verder. De zang trekt de aandacht en het geluid is breed dichtgesmeerd. “Spirit Talker” begint al fluitend – à la The Scorpions – maar is een gevoelige rocksong waar de mobieltjes voor getrokken kunnen worden. Ik zeg een potentiële hit. Gelukkig gaat het wat mijn persoonlijke smaak betreft in “Run Johnny” weer een beetje de goede rockkant op, maar gaat het het aansluitende in “Medicine” pas echt krachtpatserig los. “Hometown” kent dan weer wat meer rootsinvloeden – lang leve de mondharmonica. Maar de song “On My Knees” zou van Herman Brood kunnen zijn. Black Bottle Riot lijkt vooral in het eerst gedeelte van Fire water in de muzikale wijn te willen doen om een wat groter publiek aan te gaan spreken. In het tweede gedeelte mag er wat meer gerockt worden. Maar ik gun ze het succes, ik moet er alleen wel aan wennen… De ‘southern rock’ schuift langzaam op naar de meer gedegen rocksound, niet wars van clichés, maar kundig gebracht.
Semper Surditas / Sonic Rendezvous
File: Black Bottle Riot – Fire
File Under: Minder southern, maar nog steeds kundig