Gr.R., Author at File Under: New Music

Elbow – Little Fictions

Polydor

Ergens in Manchester heeft een band een volledig eigen universum geschapen. Elbow is bezig met een langzaam doch gestaag opgaande lijn en een onverwachte hit, “One Day Like This” katapulteerde de band naar sterrendom en de headlineslot op alle grote festivals. En toch, een nieuwe Elbow wordt door de fans met enthousiasme begroet, maar verzorgt geen grote krantenartikelen of andere vormen van uitbundige media-aandacht. Misschien ook wel omdat er niet zoveel gebeurt in het universum van Elbow. De al eerder genoemde gestage lijn. En heel eerlijk, ik nam Little Fictions ook voor kennisgeving aan. Je luistert een keer, hoort inderdaad een fijne Elbow plaat. Even checken of een hitje als “One Day Like This” opstaat, nee, maar wel weer wat fijne meegalmers. En net als je tot de orde van de dag over wil gaan, valt er eens een subtiel arrangement op. Overigens een sterk punt van Elbow, ze weten hun grote muziek verrassend klein te houden. Maar dit is anders. De pianopartij van “Trust the Sun” is een knipoog naar Mark Hollis en Talk Talk. En ook uit “Firebrand and Angel” blijkt dat Garvey en consorten platen van Talk Talk in de kast hebben staan. Het geeft een hele fijne twist aan Little Fictions. Het is nergens jatwerk, daarvoor zijn de verwijzingen te subtiel, maar vooral een ode aan een band die grootst kon klinken in fijne arrangementen. Little Fictions is hiermee ineens niet meer een fijne plaat in de gestaag opgaande lijn van Elbow, maar begint steeds meer op zichzelf te staan. En dat is fijn. Gebeurt er toch nog wat in het universum van Elbow.

File: Elbow – Little Fictions
File Under: Een subtiele extra stap in Elbow’s universum

Grey Lotus – Acacia (Live)

Miller Records

Tja, je moet wat als je plaat, om welke reden dan ook, wat langer op zich laat wachten, dan gedacht. De aandacht voor je bandje zal verslappen en je moet twee keer harder je best doen om die weer terug te krijgen. Vooral als je in een genre zit, waar aandacht schaars is. Zoals Grey Lotus, uit Haarlem. Voor één gat is de band niet te vangen, maar zoekt u het vooral in de hoek waar een Steven Wilson floreert. Met een vleugje Anathema. Omdat de nieuwe plaat, zoals gezegd, wat langer op zich laat wachten brengen ze voor Record Store Day een akoestische liveplaat uit, Acacia. En die geeft een mooie staalkaart van hun kunnen. In een spaarzame setting, met een spaarzame mix, valt vooral de kracht van de compositie op. En de fijne samenzang van Judith Wesselius en Joost Verhagen. De combinatie van de wat zwaardere dreigende stem van Verhagen en de ijlere dameszang van Wesselius geven een sfeer aan de muziek die je ook bij de al eerder genoemde Ananthema vindt. De plaat is zoals gezegd akoestisch en spaarzaam en dat is de enige minpuntje van de plaat. Live, met beelden erbij is het indrukwekkend, maar op plaat had wellicht een ietwat meer dynamiek fijn geweest. Desalniettemin is Acacia een fijne plaat, die vooral laat horen dat je goede nummers in elke uitvoering kunt spelen. Vooral als je met zijn beiden goed kunt zingen…

Live zijn ze de komende dagen te bewonderen:
– 21/4 – 20:30 Roode Bioscoop, Amsterdam
– 22/4 – 11:30 Platenslager, Haarlem
– 22/4 – 13:00 Sounds, Haarlem
– 22/4 – 14:30 Mono’s Muziekhandel, Heemskerk
– 22/4 – 20:00 Salon Ruigoord, Amsterdam
– 23/4 – 15:00 Het Huis Verloren, Hoorn

File: Grey Lotus – Acacia (Live)
File Under: Puik tussendoortje

Eurosonic Noorderslag 2017 Vrijdag Napret

De line-up van Eurosonic/Noorderslag kan soms een ietwat intimiderend wezen. Honderden bands die ieder hun best doen in talloze genre’s waaronder een aantal waar u een ik nog nooit van gehoord hebben. Je ploegt je dus door playlists en youtube om een lijstje te maken waardoor je niet geheel doelloos door Groningen struint. Om vervolgens te bemerken dat er overal rijen staan en dat het bijzonder lastig om binnen te komen in de locaties van keuze. En soms vraag je je af waarom. Want het is nou niet dat Indian Askin nooit speelt in Groningen. Maar de rij voor Huize Maas is groter dan dat er überhaupt in Huize Maas past! Kortom, File Under loopt vanavond door Groningen in een poging om sowieso wat live muziek te zien. En die onverwachte route pakt in sommige vallen slecht uit, maar in andere gevallen. Zeer goed zelfs.

Lees verder Eurosonic Noorderslag 2017 Vrijdag Napret

Eurosonic Noorderslag 2017 Donderdag Napret

We zijn een hoop gewend, bij Eurosonic Noorderslag, maar vandaag houdt iedereen toch angstvallig de weerberichten in de gaten. Het dreigt namelijk te gaan sneeuwen in Groningen. Regen kunnen we hebben, het regent ieder jaar wel eens als we door Groningen struinen, maar sneeuw zagen we nog niet vaak. De camera’s van fotograaf Storm kunnen er ook niet zo goed tegen. Het is echter geen reden om thuis te blijven. Want er zijn immers bandjes die bekeken moeten worden in de stad. En een mild winterbuitje weerhoudt ons er in ieder geval niet van om alvast naar het Groninger Forum te lopen.

Lees verder Eurosonic Noorderslag 2017 Donderdag Napret

Eurosonic Noorderslag Woensdag Napret

Het tweede weekend van 2017. Een klein golfje van paniek raast door muziekminnend Nederland. We moeten namelijk allemaal naar Groningen, voor de jaarlijkse hoogmis van de muziek, Eurosonic Noorderslag, het festival om muziekjaar 2017 eens goed af te trappen. Maar de NS dreigt roet in het eten te gooien, vanwege werkonderbrekingen. Her en der komen de verzoeken voor een lift al op de sociale media, maar gelukkig doet de NS toch wat ze moeten doen. Waardoor achter Zwolle het in een te kleine trein gezellig druk is en onderling de tips worden uitgewisseld over wat wel en wat niet te zien. De keuze is namelijk reuze en je mist meer dan dat je ziet, uiteindelijk.

Lees verder Eurosonic Noorderslag Woensdag Napret

Jaarlijst 2016: Gr.R.

1. Car Seat Headrest – Teens of Denial
2. Radiohead – A Moon Shaped Pool
3. All Dieser Gewalt – Welt in Klammern
4. Shearwater – Jet Plane and Oxbow
5. DIIV – Is the is are
6. Eleanor Friedberger – New View
7. Polica – United Crushers
8. Steve Gunn – Eyes on the line
9. The Tragically Hip – Man Machine Poem
10. Viola Beach – Viola Beach

Le Guess Who? 2016 – zaterdag / zondag

Tien jaar Le Guess Who, tien jaar lang langs de randen van de muziek scheren, op zowel nationaal als internationaal niveau. Want los van het hoofdfestival is er op zaterdag Le Mini Who, het zusterfestival dat nationaal talent in de schijnwerpers zet. Zoals De Avonden, het project van Marc van der Holst dat inmiddels amper een project genoemd mag worden, maar een band. Die band groeit per optreden, ook letterlijk, want er staat inmiddels vijf man op het podium en wordt de muziek wat rauwer. Een fijn optreden. Ella, in het dagelijkse leven Ella van der Woude. Na het verscheiden van Houses ging zij solo verder en maakt ze nu knappe filmische muziek, waar ze begeleidt wordt door een gitarist. De cover van een nummer van Mylene Farmer geeft het optreden een bijzonder randje. In ACU doet Lost Bear de jaren negentig nog eens over met fijne indierock en in Plato laat Pip Blom horen dat ze nog niet de Nederlandse Courtney Barnett is die het programmaboekje beweerd, maar wat er nog een hoop rek zit in de pop van Blom. Het zijn fijne optredens om de derde festivaldag mee te beginnen.
Lees verder Le Guess Who? 2016 – zaterdag / zondag

Viola Beach – Viola Beach

Nou we toch in de modus zijn van, ja het had zo anders moeten zijn, dan kan deze recensie er ook achteraan. Viola Beach. Een bandje waarvan de NME wel pas lust. Jengelende gitaartjes, riep iemand daar Johnny Marr? Slagoneske teksten, waardoor je anthems krijgt, waar de Engelse festivalweides, en daar zijn er wat van, pap van lusten. En niet alleen de Engelse festivalweides. Viola Beach had perfect gepast, ergens midden in de dag op een festival als Haldern Pop of zelfs een Into The Great Wide Open. Nog geen Oasis, maar ze hebben goed naar de platen van die band geluisterd. “Swings and Waterslides” is een korte samenvatting van de Engelse popmuziek in de laatste twintig jaar. U merkt dat ik overgestapt ben op de verleden tijd. Want Viola Beach zal daar nooit staan. Op 13 februari reden ze, in de buurt van Stockholm, van een brug af en kwam de hele band, inclusief de manager die reed, om het leven. De titelloze debuutplaat was al opgenomen en is een ode aan de britpop. De singles, voorgenoemde “Swings and Waterslides”, en “Boys that Sing” steken er bovenuit en de rest is voldoende om als debuutalbum te beklijven. Al zal het hier bij blijven. Coldplay coverde, op de Pyramid Stage, “Boys that Sing”, met de boodschap dat het leven ook maar vluchtig is. Een prachtig gebaar. Aan een band die barstte van het talent. Maar dat nooit meer zal tonen.

mij=Fuller Beans

File: Viola Beach – Viola Beach
File Under: De eerste, de laatste…

The Tragically Hip – Man Machine Poem

Hoe recenseer je een plaat die uitkomt nadat het slechte nieuws is uitgekomen? Hoe recenseer je een plaat die de bagage draagt van een zanger en tekstschrijver met een terminale hersentumor. Men beweert dat de plaat volledig is opgenomen voor dat de diagnose is gesteld, maar toch; Man Machine Poem is een van de meest donkere albums van The Tragically Hip. Ook een van de minst toegankelijke albums van de band. De band had na Phantom Power toch al de neiging om een wat meer artistiekere kant te kiezen met her en der een hitje, maar met Man Machine Poem maken ze het de luisteraar helemaal niet makkelijk. De band blijft groeien en zoekt andere paden. Of u dat nu leuk vindt of niet. De hitjes? In a World Possessed By A Human Mind, Here, in the Dark en Tired as Fuck. Voor de rest is het allemaal klassieke Hip. Kent u de band niet, laat deze plaat dan maar. Kent u de band band wel, dan neem deze tot u als een soort van van requiem. Want Gord gaat dood. Op zeer korte termijn. De hele plaat kan dan wel opgenomen zijn, voor dat Gordon Downie de diagnose kreeg, maar ik heb het idee, dat Downie het een en ander zag aankomen. Of ik moet voorgenoemd In The World Possessed By a Human Mind verkeerd interpreteren. Man Machine Poem, is geproduceerd door twee mannen die nog niet bestonden voor The Hip voor het eerst optrad (Kevin Drew van Broken Social Science en David Hamelin van The Stills) en er is inderdaad een wat moderner geluid, luistert bijvoorbeeld opener Man. Maar het blijft op en top The Hip. Moderne foefjes of niet. Dit zal de de laatste plaat worden van The Tragically Hip worden. De laatste show van de band is geweest. Ieder moment kan het bericht komen dat het bericht dat Gord Downie overleden is. Met Man Machine Poem levert de band niet een magnum opus af, maar wel een typisch Hip-album. En een van de betere van de laatste jaren. Konden we alleen maar de hitjes nog eens live horen.

mij=Universal

File: The Tragically Hip – Man Machine Poem
File Under: De laatste…

Lowlands Zondag

Een van de meest bijzondere dingen die ik ooit zag op een festival, was een optreden van de Amerikaanse stand-up comedian Chris Rock. Gewoon op het hoofdpodium, om 20:00 uur ’s avonds, voor Metallica. Sinds die tijd roep ik: dat kan in Nederland ook. Teeuwen, Maassen, Jansen, dat soort mensen kunnen de Alpha aan. Het duurde acht jaar en toen ging Lowlands het experiment aan. Geen avondslot, maar om 14:00. Maar Teeuwen stond er wel. Volgens hem waren onze verwachtingen hoog gespannen, maar niet hoog genoeg. Dat bleek. Zelden was het zo druk bij de Alpha, zowel binnen als buiten de tent. En Teeuwen had de tent al snel mee, inclusief Junior, en denderde, in topvorm, een klein uur door. Experiment geslaagd, volgend jaar Maassen. En dat mag best wat later op de dag in het programma.

Lees verder Lowlands Zondag