Tigers Fan – Greonterp

Marista

Mijn gedachten zijn bij Chris Cornell en Chester Bennington. Apart dat de twee frontmannen het leven niet meer aankonden, terwijl het toch geweldig moet zijn om zo toegejuicht te worden. Mijn gedachten worden gestuurd door de opener “Ekstreem” van het Friese Tigers Fan: ‘Koe ik mar ekstreem genietsje.’ ‘Koe ik mar hosse yn é moshpit.’ Deze teksten ondersteund door een stevige rockband zorgen voor een duister resultaat. De donkere stem van voorman Elmar Kuiper maakt het allemaal nog zwaarder. Hierna nemen Kuiper en zijn mannen je mee naar de hel van de psychiatrie in “Grut Lankum”. Gelukkig dat er een, overigens fraai vormgegeven, boekje (Rutger Zuydervelt van Machinefabriek) bij zit met de Friese teksten. Mijn Fries is niet meer wat het nooit geweest is. Toch stoort de taal me geen moment, het past wonderwel bij de geschetste donkere wereld. Greonterp is een dorp in Súdwest-Fryslân waar ooit Gerard van het Reve woonde en ligt vlakbij de oprichtingsplek van Tigers Fan, maar of het leven daar werkelijk zo zwart is als je muziek me wil doen geloven dat weet ik niet. Misschien eens een reis aan wagen, al zal het zwarte je niet te pakken moeten krijgen. Het lijkt me niet zonder gevaar. Het album als geheel zit goed in elkaar en bevat prima songs. Geen muziek om lekker op te feesten, maar wel om ten onder te gaan in de wereld van Tigers Fan.


File: Tigers Fan – Greonterp
File Under: Tsjuster

File Social: [Facebook]

Destination Lonely – Death Of An Angel

Voodoo Rhythm Records

Star menAls de bandleden namen hebben als Lo Spider, Wlad en Marco Fatal dan weet je al dat ze geen huis-, tuin- en keukenmuziek maken. Nee, het Franse Destination Lonely is zo’n band die als kenmerk heeft dat de wah-wah-pedaal niet genoeg ingetrapt kan worden, dat zuiver zingen iets voor watjes is en dat het vooral erg rock’n’roll moet zijn. Deze release Death Of An Angel komt uit op Voodoo Rhythm Records, liefhebbers weten dan al genoeg. Het Europese Champions League-label waar rauwheid een absolute vereiste is. In opener “Dirt Preacher” (cover van The Gibson Bros.) gaat het al meteen los als een stel wilde honden. Waarom met een cover openen weet ik niet, want er staat ook genoeg interessant eigen materiaal op deze plaat, zoals de tweede track “Staying Underground”. Hierna weer een cover: “Death Of An Angel” van Donald Woods & Vel-Aires dat redelijk binnen de lijntjes van het origineel kleurt. Hierna gaat het weer helemaal los in “I Don’t Mind” in de stijl van The Stooges, MC5, dat soort werk. “Vanessa” is dan weer een wat rustiger track, in het Frans dat wel. Lekker nummer, ook door het gitaarwerk. De rest van het album gaat gevarieerd verder en stelt niet teleur. Voodoo Rhythm heeft weer eens een fijne neus voor rauwe bandjes. Dat blijkt maar weer


File: Destination Lonely – Death Of An Angel
File Under: Frans rauwe keuken

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]

Minus The Bear – Voids

Suicide Squeeze

Muzikale variatie op radiostations kan ik zeer waarderen. Een hele dag door hetzelfde genre op je radio vind ik geen goed idee, het gevaar bestaat dat je gaandeweg er zowaar een hekel aan gaat krijgen. Toch menen vele zenders via dit genre-format te moeten uitzenden. Neem nu Wave Radio, daarop komt de één na de andere indierockband voorbij. Denk aan bands als Imagine Dragons, Biffy Clyro, All Time Low en als je pech hebt Kensington . Af en toe een nummer vind ik oké maar na een uur weet ik het wel. Hier moest ik aan denken toen ik naar Voids luisterde, het zesde album van Minus The Bear uit Seattle. Het album duurt ruim drie kwartier maar de tien liedjes onderscheiden zich nauwelijks van elkaar. Ik heb het idee dat ik al die tijd naar hetzelfde liedje met net een andere variatie of hook heb geluisterd. De stem van zanger Jake Snider heeft een vervelende galm die ik bij Kensington ook zo irritant vind. Slechts twee nummers springen er uit. Opener “Last Kiss” heeft een catchy riff en refrein en “Silver” heeft een fijne melodie. Ik zou deze twee nummers nog best wel in een playlist kunnen zetten maar of ze zouden blijven hangen betwijfel ik. Wave Radio zet ik altijd heel snel weer uit en hetzelfde geldt voor dit album van Minus The Bear. Voor wie houdt van een onberispelijk indierockalbum dat geen moment van de gebaande paden afwijkt is dit een aanwinst maar ik word er niet warm of koud van.

File: Minus The Bear – Voids
File Under: Min
File Facebook: [Minus The Bear op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Minus The Bear]

Week 30, 2017

Prikkie
Hurtsmile – Retrogrenade

Janineka
Indigo Girls & Lucy Wainwright Roche @ Concorde 2, Brighton, 26-7-2017

Ewie
Peter Perrett – How The West Was Won

Ludo
Sam Baker – Land of Doubt

Vonx
The Beach Boys – 1967 Sunshine Tomorrow

Storm
Future Islands – The Far Field

Gr.R.
Mammút – Kinder Versions

tBeest
Anathema – The Optimist

Valkhof Festival 2017 – Napret

Het Valkhof Festival is voor mij elk jaar een week vakantie en dit jaar was ik er ook wel aan toe. Druk met werk en verbouwing thuis, en dan heb je wel even zin in wat rust. Het Valkhof Festival is onderdeel van de Vierdaagsefeesten van Nijmegen (wie weet dat niet ondertussen) en om de hele avondzevendaagse te lopen in het prachtige pittoreske Valkhofpark gaat je toch ook niet in de koude kleren zitten. Laat staan dat ik de hele zaterdag ook nog flink onder zeil ben met het Dynamo Metal Fest in Eindhoven. En daarna gelijk door, om toch nog even wat mee te pakken op het Valkhof. En de zondag van het festival begint ook weer op tijd. Nou goed. Na zo’n drukke periode is het goed om wat gas terug te nemen en te genieten van zo’n week vakantie, en dan moet het traditioneel volgepakte verslag vooraf en achteraf er maar eens aan geloven. Niet dat het heel erg is, ik heb geen huilende mensen aan de telefoon gehad, dus zo erg hebben jullie het blijkbaar ook niet gemist.
Lees verder Valkhof Festival 2017 – Napret

The Cubical – Blood Moon

Halfpenny/Kroese Records/Cargo Records

BehangetjeDat een aantal jaren geleden Dan Wilson, voorman van The Cubical, solo zijn muziek bracht, leek me een signaal dat er weer eens een band opgedoekt was. Niets blijkt minder waar, want er is weer een nieuw album (de vierde) van deze Liverpoolse mannen. Dat heeft in Nederland vast tot enig gejuich geleid, want ze hebben hier toch wel enige aanhang. Sterker nog, ze hebben deze release zelfs (mede) op een Nederlands label (Kroese Records) uitgebracht. Het vijftal brengt garageblues met een soulrand, waarbij de stem van Wilson wat heeft van die van Tom Waits of Captain Beefheart. Zo’n stem die wel een fles whiskey gezien heeft. De vraag of The Cubical er niet beter mee had kunnen stoppen wil ik wel meteen beantwoorden: absoluut niet. Blood Moon is misschien wel hun beste. In opener “All Ain’t Well” is het nog een beetje de kat uit de boom kijken in deze Caveaans aandoende track waar het dansen nog schoenstarend plaats vindt. Hierna gaat de Beefheart-(blues)rockmachine los in “I Believe It When I Love You”, en die is al niet kinderachtig, aangevuld met een stel blazers die goed werk verrichten. “Blood Moon” houdt dit aansluitend vast en zo gaat de plaat opzwepend verder om dan in de vijfde track “In Your Eyes” even weer de rust op te zoeken. Maar de rust duurt niet lang, want in “Con Man 52” gaat het weer uptempo verder. De volgende nummers blijven sterk, om het dan na bijna veertig minuten het helemaal stil te laten worden. Het is over. Ik wil even bijkomen van een band in bloedvorm, songmateriaal dat er mag zijn, en een productie van Keith Thompson die het vastgelegd heeft alsof het voor je neus plaatsvindt en dan ook nog aandacht heeft voor de details. Sterke plaat die wel wat volume mag om binnen te laten komen.


File: The Cubical – Blood Moon
File Under: Bloedmooi

File Social: [Twitter] [Facebook]

Julia P – Summer EP

Eigen beheer

In de jaren negentig was Julia P. Hersheimer een trio dat veel aandacht trok. De heldere, unieke stem van Julia P en de melodieuze songs, met invloeden uit de sixties en de indie van die tijd werden, terecht, in binnen- en buitenland zeer gewaardeerd. Inmiddels speelt Julia P al sinds jaren als soloartiest maar helaas voor de liefhebbers staat de carrière op een laag pitje. Helemaal verdwenen was ze gelukkig niet, zo hoorden we haar bij Knupperpouf de zang verzorgen en drumde ze in een paar bandjes. Maar in de zomer van 2017 is er dus sinds lange tijd weer eens een nieuwe release verschenen. Deze Summer EP werd gemaakt in samenwerking met de hoofdstedelijke band The Hengles en telt, zoals het een EP betaamt, vier lekkere, inderdaad zomerse, liedjes. Vooral ‘Waves on the Rocks’ met zijn fijne basloopje en smaakvolle trompetten zit gelijk in het hoofd. Het prijsnummer is echter ‘Big Beach’. Een prachtige song met een slimme opbouw en de perfecte sfeer die bij het zomerseizoen hoort. Het klinkt allemaal losjes en het plezier van zangeres en band spat er van af. Schrijver dezes zou het niet erg vinden als er weer eens aan heel album zou verschijnen van Julia P met dit soort relaxte pure popsongs.

15 september speelt ze in de Nieuwe Anita te Amsterdam

File: Julia P – Summer EP
File Under: And the living is easy

Fields of Joy 2017 – Napret

Tekst: Storm Jr. Foto’s: Storm
Op de fiets naar een festival. Ik heb het van mijn vader vaak moeten aan horen, dat dat een van de mooiste manieren is om een festival te bezoeken. Het verhaal over het Twente-festival waar hij en mijn moeder voor het eerst Fratsen (met André Manuel) live zagen heb ik al vaker aangehoord dan me lief is. Maar nu fietsten we samen naar het Hulsbeek. Een beetje mopperig waren we wel. Niet vanwege het weer – het was lekker zonnig – of de line-up – er was altijd wel iets te doen dat ons leuk leek – maar vanwege mijn werk. Last-minute werd ik nog opgetrommeld om als invaller te komen werken waardoor ik een groot deel van de middag zou moeten missen. Shit happens, maar ik had me nu juist wel verheugd om The Cool Quest te zien en Blaudzun’s bril te bestuderen.

Field of Joy

Lees verder Fields of Joy 2017 – Napret