Zonder Mike Varney had mijn leven er heel wat anders uitgezien. Nou ja, anders geklonken in elk geval. In 1980 stichtte hij het metallabel Shrapnel, dat de eerste lichting van gitaarhalsracers een kans gaf, zoals Yngwie J. Malmsteen, Marty Friedman (ex-Megadeth) en Paul Gilbert. In 1991 kwam daar een tweede label bij, Blues Bureau International, dat zich richtte op bluesrock. Varney hielp zo onder andere Glenn Hughes en Craig Erickson aan een (nieuwe) start en organiseerde een viertal formidabele tributeplaten. Inmiddels houdt hij zich met een derde label ook bezig met jazz en fusion, maar ook Blues Bureau International draait nog op volle toeren. De nieuwste aanwinst is de Stoney Curtis Band, een klassieke driemans bluesrockformatie. Stoney Curtis is zanger en gitarist extraordinaire en de componist van wat hij zelf omschrijft als psychedelische bluesrock. Dat psychedelische blijft toch vooral beperkt tot strategisch geplaatste echo, de hoofdmoot is klassieke bluesrock, waar je soms Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan in hoort, soms Jeff Healey en soms de hele bluesrockgeschiedenis. Daarmee is ook het enige nadeel aan deze cd genoemd: het krijgt nergens een eigen gezicht. Verder is alleen lof op zijn plaats. Het gitaarwerk met veel wah-wah is soulvol, bassist Colby Smith neemt meer ruimte dan in het genre gebruikelijk is en vormt met drummer Charles Glover II een degelijke ritmesectie en tot slot is de productie van Mike Varney helemaal af. Wanneer Curtis iets meer eigen identiteit weet te ontwikkelen komt het helemaal goed. Voorlopig hebben we in elk geval een heerlijke cd.
De Stoney Curtis Band speelt vanavond 1 december in P60 in Amstelveen, op 8 december in Koster in Groningen en op 11 december in Wilhelmina, Eindhoven. Gaat dat zien!
mij=Provogue / Bertus