‘Ik weet echt serieus niet hoe het moet, een liedje schrijven.’
‘Die nominatie betekent gewoon heel veel. Ik verwacht helemaal niet dat ik zoiets ga winnen, maar dat geeft niet. Ik vind het echt een grote erkenning.’ Inmiddels weten we dat Marike Jager zoals ze zelf al voorspelde inderdaad geen Edison in ontvangst heeft mogen nemen. De nominatie zelf was voor haar al een aangename verrassing. ‘Ik heb het hele juryrapport nog niet gelezen maar ik las wel iets over een eigen sound. Nou dat vind ik echt supergaaf om te horen. Dat streef je wel na. Dan sta je ineens in het rijtje met Ilse DeLange en Trijntje Oosterhuis. Hele gevestigde namen.’
Het gaat goed met Marike. Ik spreek haar op een van de eerste mooie lentedagen van dit jaar waarop de de zon haar uiterste best doet om net zo hard te stralen als de dertigjarige singer/songwriter zelf. Het werd dan ook de hoogste tijd voor een interview op File Under. Op onze site staan immers niet voor niks al aardig wat foto’s van de dame met het warrige haar dat desondanks altijd goed lijkt te zitten en volgens Storm niet alleen de leukste maar ook de beste singer/songwriter van Nederland is. Met de release van haar zowel door critici als publiek positief ontvangen tweede album Celia Trigger lijkt de stap naar het grote publiek te kunnen worden gemaakt. ‘Eindelijk. Mensen snappen het ook, zeg maar. Je zit jarenlang in een soort van underground-circuit. Dat is wel bereikbaar voor heel veel bandjes, maar die stap naar het grote publiek is een hele moeilijke opgave. Daar heb je tv voor nodig en grote kranten en media. Dat is wel een lange weg. Zo’n Edison-nominatie doet een hoop. Dat is heel belangrijk. Het is echt zo’n klassieke prijs. Hij is er al negenenveertig jaar. Dat voel je wel. Het is niet zo’n nieuw wedstrijdje met sms-jes of zo.’
mij=Interview: André
Bij zo'n lange weg hoort tegenwoordig ook het veelbepsroken 'minuutje' bij De Wereld Draait Door. Een onmogelijke opgave? 'Ja, ik mag natuurlijk niet klagen, maar het is eigenlijk van de gekke om een snippet uit iemands kunstwerkje te grissen. Zo'n minuutje is veel te kort. Het is ook heel erg van deze tijd. Alles is een hype tegenwoordig. Het komt en het gaat. Het ene is nog niet weg of er is alweer iets anders. Het woelt heel erg en wij deinzen daar lekker onderdoor steeds.' En af en toe steek je dan de kop op? 'Inderdaad. Met dit soort dingen bijvoorbeeld. Die heb je gewoon heel hard nodig anders houdt het op een gegeven moment ook op.' Tevreden over jouw 'minuutje'? 'Jazeker. Ik vind het zelf altijd moeilijk om daar iets over te zeggen. Maar het ging gewoon heel relaxed. De mensen van het programma zijn zo professioneel. Stellen je op je gemak. Het komt op tv altijd heel hectisch over, maar in werkelijkheid gaat het er een stuk rustiger aan toe.'
Naast DWDD kreeg Marike gelukkig de kans in Pauw & Witteman om een volledig nummer te spelen. Wat merkt ze zelf van de impact van dit soort optredens? 'Vrienden van mijn ouders beginnen erover. Dat is een heel goed teken. Dat betekent dat we een nieuwe laag hebben bereikt.' Nu we het toch over haar ouders hebben, schiet me ineens een vraag te binnen die bij me opkwam toen ze onlangs tijdens het optreden in 013 het nummer “Like You” opdroeg aan alle ouders van muzikanten. Dat klinkt als een autobiografisch nummer, toch? 'Ik heb op een gegeven moment besloten om muziek te gaan maken. Ik had een studie gedaan – gezondheidswetenschappen en een jaar psychologie – en ik was net afgestudeerd en toen won ik De Grote Prijs. Toen wilde ik een jaartje alleen maar muziek gaan maken. Mijn ouders hadden zoiets van 'ja, maar wat is dat dan precies?' en hadden geen idee van de muziekindustrie. Ik natuurlijk ook niet. Dat is super-doodeng. De meeste mensen hebben toch het idee van muziek, tsja dat gaat het gewoon niet worden in Nederland. Daar kun je niet van leven. Dus ik snap wel dat ze daarvan schrokken. En door hun twijfels en zorgen – logisch natuurlijk – ging ik dat ook denken. Toch kreeg ik op een gegeven moment het gevoel dat het allemaal wel klopte. Maar leg dat je ouders maar eens uit. Ze zijn supertrots maar ook enorm bezorgd. Wat ik op mijn beurt dan ook weer werd. Daarom heb ik dat nummer ook geschreven. Als een soort houvast dat het allemaal wel goed komt. Ik kom er wel doorheen.'
Hebben ze er niet op gehamerd dat het jammer is dat je die studies hebt gedaan? 'Mijn ouders niet zo, anderen wel. Die hebben het idee dat je er niks meer mee doet, maar dat is niet zo. Ik zie dat nu ook heel anders. Ik heb gewoon een hartstikke interessante studie gedaan. Ik heb heel veel geleerd en dat pas ik nu dagelijks toe. Bij wijze van spreke.' Zie je jezelf ooit die studie psychologie nog eens oppakken? 'Het zou wel kunnen, maar dan op een andere manier. Die studie is gewoon heel erg gericht op mensen. Waarom doen mensen dingen die ze doen. Dat boeit. In de muziek schrijf ik ook over mensen en over mezelf. Het nummer “Hide and Seek” van mijn eerste plaat heb ik geschreven tijdens die studie. We waren toen veel bezig met mensen die verdwaald waren; het allemaal even niet konden vinden. Dan kom ik zo'n meisje tegen in de trein die haar verhaal doet en dan schrijf ik daar een nummer over. Dat is voor mij een heel typerend voorbeeld van het feit dat mijn studie en muziek in elkaar overlopen.'
Onlangs was ik nogal aangenaam verrast door de voor mij niet zo voor de hand liggende samenwerking met Anneke van Giersbergen. Op Anneke's soloalbum Pure Air gaat Marike met haar in duet op “The Day After Yesterday”. Hoe is die samenwerking eigenlijk tot stand gekomen? 'Ik heb haar ontmoet bij een project van Joost van Haaren, de bassist van wijlen Krezip. Dat project heet The Classic Album Allstar Band. De opzet is om met mensen die hij ontmoet muziek te maken en daarbij klassieke albums te coveren. Daar heb ik toen aan meegedaan en Anneke was een van de andere zangeressen. Wat later kwam ik haar weer tegen bij de vijftig jaar nederpop-quiz. Ik was daar panellid en zij zong een liedje en het klikte gewoon heel goed. Ze heeft een vergelijkbare manier van werken. Toen is het gewoon heel snel gegaan. Ze heeft me het liedje laten horen en ik vond het mooi en wilde er graag op mee zingen. Gewoon bij haar thuis hebben we dat zonder voorbereiding op haar zolderkamertje opgenomen. In een paar takes stond het op tape.' Ik ben benieuwd of Marike er ook iets van heeft meegekregen dat Anneke onlangs van een aantal van haar Chileense 'fans' – voor zover we die zo kunnen noemen – doodsbedreigingen heeft ontvangen omdat ze niet blij waren met Anneke's vertrek uit The Gathering en haar huidige muzikale koers. 'Weet je, je hebt van die fans die op een gegeven moment vinden dat je voor hen muziek maakt. Dat is dus bij Anneke ook het geval. Echt eng.' Nooit bang dat je zelf met dit soort gekken te maken krijgt? 'Ja, ik merk het nu al. Als je bijvoorbeeld in ons gastenboek kijkt, zie heel veel van die leuke, lovende reacties. Maar er zijn er altijd een paar bij die zijn op een hele gekke manier kritisch. Die vinden dat ze wat extra's moeten vinden van een concert of zo. Zo van 'Ik vond het helemaal te gek want ik was erbij. Maar dat ene vage overgangsstuk wat jullie met z'n vieren doen tussen dat en dat nummer had voor mij niet gehoeven. Doe maar meer country of zo.' Nou ja zeg…' Ze trekt haar wenkbrauwen op vol ongeloof en citeert woord voor woord met vuur in haar ogen: 'Doe. Maar. Meer. Country?! En dan denk ik: hoe haal jij dat nou in je hoofd? Ik maak die liedjes en dat jij dat leuk vindt, dat kan ik alleen maar omarmen. Maar ik ben geen jukebox. Dan koop je maar een countryplaatje en dan luister je die maar. Dat is wat er denk ik in het groot bij Anneke gebeurt.'
We praten verder over het optreden op Lowlands van 2007 ('misschien nog steeds het hoogtepunt van mijn carrière'), het werken met de nieuwe band ('ik ben echt superblij met die jongens') en hoe dat momenteel haar schrijven beïnvloedt ('steeds meer met de band in mijn achterhoofd'). Terwijl de zonnestralen die door de grote ramen van Café-Restaurant Dauphine vallen mij op de schouder tikken in een poging mij naar buiten te lokken, komt Marike met de opvallende opmerking dat ze wel eens zou willen leren om heel ambachtelijk met mensen liedjes te schrijven. Is haar huidige manier van schrijven niet juist een hele ambachtelijke? 'Ik vind het gewoon een ambacht, want ik weet echt serieus niet hoe het moet, een liedje schrijven. Het is tegelijkertijd ook een soort angst. Dat ik niet goed weet hoe het moet en dat het niet altijd kan. Ik ben afhankelijk van bepaalde momenten dat het lukt om een liedje te schrijven.' Maar misschien moet het wel gewoon zo, probeer ik haar te overtuigen. Ben je niet bang dat het juist remmend zou werken als je alle geheimen van het liedjes schrijven wist? 'Ja dat is ook wel weer zo. Er zijn van die truukjes en dingen die ik niet allemaal ken, maar als ik ze hoor dan snap ik ze wel. Dat iets erg goed werkt. Als je dat ene bepaalde akkoord na die ander doet, dan wekt dat bij iedereen een bepaald gevoel op. Gewoon logisch.' Maar dan loop je dus het gevaar dat alle magie verloren gaat. 'Eerlijk gezegd hoeft het voor mij ook niet,' revancheert Marike zich.'Neem bijvoorbeeld “Peculiar”. Toen ik dat aan het schrijven was, wist ik niet waar het heen ging. Ik neuriede een melodie door naar het refrein toe en toen greep ik een akkoord waarvan ik wist dat ik die niet bedoelde. Maar het klopte wel en ik had meteen zoiets van 'wow, dat is vet!'. Daarvan vind ik wel belangrijk dat zoiets kan. Maar ik weet dus eigenlijk niet hoe het moet: liedjes schrijven.' Ik denk dat we hier bij File Under daar heel anders over denken.