De prijs voor meest pretentieuze bandnaam van 2009 gaat ongetwijfeld naar The Pains of Being Pure at Heart. De naam van deze vier jonge hippe New Yorkers is gebaseerd op de titel van een kinderboek dat was geschreven door een vriend van zanger Kip Berman. Kip lijkt op een jonge Anne Soldaat en praat graag. Enthousiast als een kind met in elke zin zeker vier keer het woord ‘like’ vertelt hij over de stroomversnelling waarin zijn band de afgelopen maanden verzeild is geraakt.
mij=Interview: Blink. Foto's: Reinier.
Groot, groter, grootst
In februari 2007 speelden The Pains of Being Pure at Heart, met uitzondering van de drummer, voor het eerst samen. Kip: 'In New York is het erg lastig voor een band om een plek te vinden om te oefenen. We oefenden in [bassiste] Peggy's kantoor en ruimte voor een drummer was daar niet. We gebruikten eerst een drummachine, maar dit was op den duur te beperkend. Bovendien vond ik het programmeren van drumbeats erg lastig.'
In alle rust werd een aantal nummers geschreven en het debuutalbum opgenomen. `De eerste twee jaar waren eigenlijk heel relaxed, alles overkwam ons gewoon een beetje. Nu nog steeds. Alles gebeurt op precies de goede tijd en snelheid.' aldus Kip. `Er is ook nauwelijks druk op ons omdat alles dat de laatste tijd is gebeurd, al ver boven alle verwachtingen lag, zowel van ons als van het label.'
Kip is inmiddels wel zijn baan bij een callcenter kwijtgeraakt. `Toen ik weer eens drie weken vrij kwam vragen voor een tour hebben ze me maar gewoon op onbeperkt – en onbetaald – verlof gestuurd. Wel begrijpelijk en ik ben er absoluut niet rouwig om.'
Tour
De band is voor het eerst op pad in Europa. Eerder werd wel door Engeland getoerd, in het voorprogramma van The Wedding Present, maar Kip is zelf nog nooit eerder in Europa geweest. Naast enkele festivaloptredens doet de band vooral kleinere clubshows. Kip: `Ik vind ons niet zo'n ideale festivalband, onze shows zijn veel beter in kleine clubs, zo tussen de 100 en 400 man zeg maar. Zelf leer ik ook het liefst bands kennen in een wat intiemere setting.'
En hoe was de ervaring met The Wedding Present? `The Wedding Present hebben een reputatie als rommelige, chaotische band maar het omgekeerde was het geval. Zelden zo'n stel professionele, superstrakke muzikanten gezien. Dat vond ik wel verrassend. We hebben veel van ze geleerd.'
Invloeden
Het debuutalbum van de band roept veel associaties op met shoegazemuziek, zoals het vroege werk van My Bloody Valentine. Naar welke muziek luisterden de bandleden zelf toen ze opgroeiden? Kip: 'Eigenlijk luisterde we zelf vooral naar de bekende alternatieve bands uit Amerika, zoals The Smashing Pumpkins, Weezer en natuurlijk Nirvana. Via die bands ontdekten we wel weer nieuwe muziek. Als Kurt Cobain iets zei over The Vaselines dan ging je die band natuurlijk opzoeken.'
In Engeland wordt de band vooral vergeleken met indiepop uit de jaren tachtig. 'Britse journalisten zeggen wel eens: 'jullie luisterden vast dagelijks naar The Shop Assistants of iets dergelijks', maar vaak kennen we die bands niet eens, dus ik weet nooit zo goed hoe ik dan moet reageren.' Een band die Kip wel heel hoog heeft zitten is Menswear, britpoppers uit de jaren negentig die het vooral moesten hebben van hun looks en nauwelijks serieus werden genomen. 'Ik vind Menswear echt geweldig en wordt er inderdaad regelmatig om uitgelachen. Ze worden herinnerd als een karikatuur van britpop, maar volgens mij was het juist een goed voorbeeld van de decadentie van die hele britpop-scene.'
In juni stonden The Pains of Being Pure at Heart in een uitverkocht Ekko en werd ook de grote zaal van Paradiso aangedaan. De optredens waren aardig, maar eerlijk gezegd niet meer dan dat. De hype die voorafging aan de concerten bleek uiteindelijk toch iets groter dan de indruk die de band achterliet.