“Het liefst zou ik met pensioen gaan en lekker thuis Sopranos-dvd’s kijken”
Ze is goedlachs en praatgraag maar toch is het duidelijk dat Isobel Campbell niet echt dol is op de promotionele verplichtingen die een nieuwe cd met zich meebrengt. Ieder half uur schuift er een goedwillende muziekjournalist aan om de Schotse aan een kruisverhoor te onderwerpen. En ja, als je liever rustig muziek maakt en een beetje heimwee hebt, dan blijft het toch een minder leuk onderdeel van je werk.
Maar goed, we zijn gekomen om te praten over haar nieuwste album en Isobel is professioneel genoeg om er een gezellig half uur van te maken. Die nieuwe plaat (getiteld Sunday at Devil Dirt) is de tweede waarop ze samenwerkt met Mark Lanegan. Toen de eerste (Ballad of the Broken Seas) in 2006 verscheen had eenieder het over de onmogelijke combinatie van deze Schotse Beauty en het Amerikaanse Beast. Zijn diepe donkere stem en haar feeërieke zang bleken echter een uiterst interessante en succesvolle plaat op te leveren. Een vervolg kon dus eigenlijk niet uitblijven.
mij=Interview: Blink en Vonx
Onderweg
Ter promotie van Sunday at Devil Dirt bezoekt Isobel diverse Europese hoofdsteden, maar dat gaat niet echt van harte. “Ik was afgelopen zondag tot dinsdag in Berlijn en ik moest bijna huilen als ik aan thuis dacht. Ik heb gewoon geen zin meer om van huis weg te zijn. De afgelopen drie jaar ben ik af en toe een maandje thuis geweest maar meestal was ik onderweg.”
En je gaat binnenkort ook weer toeren? “Ja, in mei en juni doen we negen optredens maar tot die tijd ben ik druk met alle randverschijnselen zoals dit, overleggen over het artwork voor de cd en saaie dingen als administratie en zo. En dat terwijl ik gewoon muziek wil maken. Het lijkt alsof ik daar als laatste aan toe kom.”
Maar je hebt er toch nog wel plezier in? “Oh ja hoor, maar soms…., laatst had ik een interview met een jongen van Word Magazine. Hij was vanuit Manchester naar Glasgow gekomen, hij was aardig, het ging goed maar na afloop voelde ik me helemaal leeg, ik kon wel janken. Ik had gewoon geen energie meer. Misschien moet ik me niet laten interviewen als ik al moe ben. Alle mensen die ik op deze manier ontmoet, dat is leuk hoor, maar soms vlucht ik gewoon naar het toilet om even niet te hoeven kletsten.” En je kunt het promotiewerk niet verdelen met Mark? Of doet hij geen interviews? “Welnee, en zelfs als hij er wel bij was doet hij z'n mond toch nooit open!”
Maar je gaat wel met hem toeren? Hij is met zoveel projecten bezig, hij lijkt enorm druk? “We doen een aantal optredens samen, maar daarna is er nog niks gepland. Ik bekijk alles het liefst van dag tot dag, als er niet meer mogelijk is, geen probleem. (lachend) Ik ga gewoon verder met mijn leven, met mijn dingen, voor mijn part ga ik met vervroegd pensioen. Lekker thuis zitten.”
Heb je de rust van thuis nodig om songs te schrijven? “Nee, deze nummers heb ik ook grotendeels on the road geschreven. Tot afgelopen december vond ik al dat reizen echt wel leuk, maar toen ik net deze plaat af had, midden december, was ik echt aan rust toe. Nu ik in Amsterdam ben zie ik vrijwel niets van de stad maar als ik uit het hotelraam kijk en de mensen zie fietsen en alles, dan vind ik dat op een bepaalde manier toch wel romantisch. Ik dacht gelijk aan Jacques Brel's “Amsterdam”, een prachtig romantisch lied.”
Sunday at Devil Dirt
Met alle aandacht voor het Gutter Twins album dat Mark net heeft uitgebracht met Greg Dulli (o.a. Afghan Wigs, Twilight Singers), denk je dat de release van jullie nieuwe album wel goed getimed is, ben je niet bang dat Sunday at Devil Dirt erdoor overschaduwd wordt?
“Nee hoor, hoewel er inderdaad vrij weinig tijd tussen die twee releases zit. Het zou voor mij ook niet goed zijn om dit album een half jaar in koelkast te zetten en er dan pas mee aan de slag te gaan. Zowel de platenmaatschappij als mijn management vond dat het nu uitgebracht moet worden en ik ben daar akkoord mee gegaan. Het wordt ook steeds lastiger om een album te promoten als het te lang geleden is dat je het opnam. Nu staat alles op die plaat nog heel dicht bij me.”
In je carrière wissel je solowerk af met collaboraties. Heb je die wisselwerking nodig? “Nee, in de studio komt het er vaak op neer dat ik toch het meeste alleen werk. In dit album zit anderhalf jaar werk waarvan Mark negen dagen heeft meegedaan. Met hem een album maken is natuurlijk sowieso een logistieke nachtmerrie. Als hij nou verderop in de straat woonde… en zelfs dan, ik bedoel, hij is zo op zichzelf, zo stil, ik zou 'm ook dan nog niet vaker zien waarschijnlijk.” Toch is zijn aanwezigheid op het album zeer prominent? “Oh ja, zijn stem is zo donker en krachtig, daar is geen ontkomen aan.”
Maar coachen jullie elkaar dan bij het inzingen van de nummers. Of geef je elkaar tips? “Nee, (lachend) hij praat gewoon niet! Het is niet makkelijk met hem te communiceren over wat dan ook. Ik had de muziek en de basis van de nummers al klaar. Tien dagen voor hij naar Glasgow zou komen stuurde ik hem de teksten toe en ik verwachtte eigenlijk dat hij zou zeggen 'no way I'm singing that' maar dat was helemaal niet het geval.” Toch lijkt het alsof Mark op dit album wat vrolijker is dan op ander werk, hij fluit zelfs, op “Something to Believe”. “Nee hoor, dat was ik, ik ben heel trots op mijn fluiten.”
Het nieuwe album heeft een nog sterkere rootsy, Amerikaanse sfeer dan de voorganger, terwijl je van oorsprong zeg maar echt Britse of Europese muziek maakte, zowel solo als met Belle & Sebastian. “Dat komt deels door de muziek waar ik nu naar luister, maar ook omdat ik in een stijl heb geschreven die goed past bij de combinatie van mijn stem en die van Mark.” Het eerste nummer “Seafaring Song” doet sterk denken aan Leonard Cohen maar Mark's stem gaat zelfs richting Tom Waits. “Ja, ik ben dol op artiesten als Leonard Cohen en Scott Walker en Mark's stem klinkt inderdaad steeds dieper. Ik weet niet of zijn stem nog lager kan! De nummers die ik heb geschreven zouden ook door mij gemaakt zijn als hij niet had meegedaan hoor, maar dat bluesy sfeertje past heel goed bij ons denk ik.” Toch zing je het meest bluesy nummer, “Shot Gun Blues”, helemaal alleen? “Ja maar dat had ik ook weird gevonden als hij dat had gezongen.”
Zowel in jouw teksten op dit album als in Mark's teksten zitten veel nogal donkere verwijzingen naar religie? Is dat iets wat je bewust hebt gedaan? “Religie is iets wat ons beiden bezig houdt, dat is ook wat hij mooi vond aan mijn werk zei hij.”
De reacties op de vorige plaat waren zeer positief. “Ja maar ik lees nooit recensies of zo. Ik ben wat dat betreft net een struisvogel, ik wil dat gewoon niet lezen. Ik google mezelf ook nooit.” Ben je dan nooit eens nieuwsgierig? “Nou ja, ik heb het misschien twee keer gedaan in elf jaar tijd. It's not all pleasant, als je dan om elf uur 's avonds je eigen naam googlet en dan iets vervelends leest, dan heb je geen lekkere dromen hoor, geloof me. Je hebt er toch geen controle over, zoveel mensen zijn gewoon eikels.”
De toekomst?
Zijn er anderen waar je nog graag mee zou samenwerken, heb je misschien een lijstje met kandidaten? “Geen idee eigenlijk, je weet nooit met wie het zal klikken, zowel muzikaal als op persoonlijk vlak. In mijn dagelijkse leven ga ik om met kapsters en bouwvakkers en zo. Muzikanten zijn vaak zo enorm full of shit, ik ga echt liever naar de pub met mijn kapster. Ik zou nog wel willen werken met Howe Gelb. Dat is een vriend van me. Hij is ook full of shit hoor maar bij hem is het good shit! Recent heb ik ook Robyn Hitchcock ontmoet, echt een hele leuke vent, hilarisch gewoon. Met hem zou ik ook nog wel willen werken. Wie weet, hopelijk lukt dat.”
“Soms denk ik dat het heerlijk zou zijn om me terug te trekken in de Highlands. Weg van de stad. Gelukkig woon ik nu vlak bij een park, ik zou nooit ergens willen wonen waar geen bomen zijn. Een teveel aan beton maakt me heel ongelukkig. Uiteindelijk zou ik ergens in die Highlands lekker op mijn bankje rustig naar mijn Sopranos DVD's gaan zitten kijken. Als een gepensioneerde.”