Toen Spinvis zijn zoontje “Alles in de wind” liet zingen, kreeg het kinderliedje plotseling een hele andere lading: de zo onschuldig lijkende tekst drong binnen in z’n ware betekenis, namelijk die van een soort moordballade. Hetzelfde effect weet het Belgische duo De Anale Fase in hun beste momenten ook te …
De eerste woorden van The Glass Passenger zijn uitstekend gekozen, en niet alleen de woorden eigenlijk, de eerste klanken zijn net zo goed gekozen. Een cd beginnen met de woorden ‘I want to hear some music’, dat is de plank helemaal raak slaan toch? Want een andere reden om een …
Ik opperde eens dat ik het te gek zou vinden als God Dethroned hun nummer “Firebreath”, een eerbetoon aan zeeheld Michiel de Ruyter, verder zou uitwerken tot een hele cd over onze eens zo superieure zeemacht. Welnu, ik blijk geen Jomanda, echter het nieuwe album van mijn favoriete Nederlandse deathmetal-band …
Al jaren hangt zij doelloos aan de muur. Niet dat het nestkastje geen aandacht heeft gehad: mijnheer en mevrouw Koolmees zijn geregeld wezen kijken, maar elk jaar kozen ze toch voor een andere woning. Het was niet anders. Tot dit jaar. Na de inspectie hebben zij inmiddels hun residentie betrokken. …
De jonge broekies van Our Brother The Native weten van aanpoten. Nog vorig jaar kwamen ze met het ellenlange en ambitieuze Make Amends For We Are Merely Vessels. Nu dus alweer een full-length opvolger die gelukkig wel een heel stuk korter is. Ik verwachtte stiekem dat ze langzaam richting conventionelere …
Ik hoor mensen wel eens mopperen in de trein over luidruchtige mp3-spelers en telefonerende mensen. Maar als er dan iemand katjelam in de trein zit en de hele boel bij elkaar bralt, dan is dat zogenaamd vermakelijk. Ik erger me er stierlijk aan. Toen ik vorige week zaterdag na het …
In 1980 kocht ik hun eerste album en onlangs, maar liefst 29 jaar later, studio-album nummer vier, The Devil You Know. (Op de site komen ze merkwaardig genoeg tot maar drie studio-albums, want Mob Rules ontbreekt volledig in het overzicht.) In die tijd hebben ze een naamsverandering en bezettingswisselingen ondergaan, …
Elbow is helemaal zichzelf Recht voor de ingang van Desmet in Amsterdam staat een grote rode nightliner met aanhanger. Op de stoep rookt een anonieme Guy Garvey in z’n eentje een sigaretje. Mannen halen kalm de aanhanger leeg. Elbow is net aangekomen uit Manchester. Ze hebben de hele nacht gereden, …
Toen ik net begon met recenseren vond ik het belangrijk om eerst zo veel mogelijk over de artiest te lezen voordat ik aan het beluisteren van de cd begon. Nu doe ik dat het liefst andersom: ik probeer zo blanco mogelijk aan de luistersessies te beginnen. Maar de naam van …
Het was een van de meest obscure optredens die ik ooit zag. Voor het podium, in de Grote Zaal van Doornroosje stond een man of tien, op een rijtje. Op het podium zaten twee man. Een gitarist met een wrakke gitaar en zingend door een stofzuigerslang, en een drummer zonder …
Voor iemand die er bijna in zijn eentje voor zorg gedragen heeft dat mijn rechteroor een My Bloody Valentine-concert niet meer aan kan, gooit Devin Townsend het op zijn nieuwe plaat Ki wel onverwacht over een heel andere boeg. De bombastische geluidswal die hij met het machtige album Terria opbouwde …
De mannen van Green Day zullen toch wel even klamme handjes gekregen hebben toen na de verkiezing van Barack Obama het land even op zijn kop leek te staan. Hadden ze net zo’n mooi idee voor een nieuw maatschappijkritisch rock-opera hoogstandje, maait die senator uit Chicago het gras onder hun …
Binnen een jaar van niks naar een uitverkochte Melkweg Max. Het overkwam White Lies, een van de grootste Britse hypes van de afgelopen maanden. Enkele uren voor hun grootste optreden als hoofdact in het bestaan van de band spraken we met Jack Brown, de drummer van White Lies. Ik verwachtte …
Misschien is het de geïsoleerde ligging van het eiland die eraan ten grondslag ligt: muziek uit IJsland is vaak heerlijk eigenzinnig en origineel. Denk aan Björk, Sigur Rós of Múm. Van die laatste band zitten ook nog eens vier leden, waaronder de zanger, in het al minstens zo originele maar …
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: dit is een van de vreemdste cd’s die ik in mijn (bijna) vijfjarige carrière als scribent bij FU heb mogen ontvangen. Het Finse Ajattara is een soort van folkband die een heidense akoestische benadering van blackmetal uitvoeren. Die klinkt al …
Je album waar je zo hard aan gesleuteld hebt door de mangel laten halen door anderen, ik zou er zelf niet aan moeten denken. Je hebt een plaat niet voor niets zo uitgebracht zoals het in de schappen (of bij optredens) ligt. Leon Caren en Bas Morsch van The Moi …
Over het algemeen vind ik het reviewen van post-rockplaten bepaald geen straf, aangezien er in feite bijzonder weinig fout kan gaan bij het opnemen van een post-rock-LP: je neemt minimaal twee gitaristen, een goede drummer en bassist en spelen maar. Echt slechte releases in het genre zijn er dan ook …
Fans van de Amerikaanse singer-songwriter John Prine (geboren in 1946) hoeven niet te schrikken: Prine leeft nog! Jeffrey Foucault is ook Amerikaan en singer-songwriter, alleen van een latere generatie. Naar verluid heeft hij gitaar leren spelen op zijn vaders gitaar met behulp van de songs van Prine. Kennelijk was er …
