Ze hebben de gouden jaren van de grunge meegemaakt, maar waren zelf toen al jaren actief in Seattle. Gestart eind jaren zeventig duurde het tot 1999 voor The Queen Annes de pijp aan Maarten gaven. Zelfs toen Seattle het centrum van de muzikale wereld was, bleven ze in de schaduw. …
Er zijn van die bands die, doordat ze zichzelf buiten alle hokjes plaatsen, het gevaar lopen dat ze over hoofd worden gezien. Ought zou zo’n band kunnen zijn. Ga maar na: ze hebben een contract bij Constellation, maar maken geen typische muziek die je op dat label verwacht (Godspeed You! …
In de jaren zestig was producer en singer/songwriter Graham Dee een sessiemuzikant en werkte hij met Jimmy Page en John Paul Jones. Ook speelde hij mee in Van Morrisons Them, schijnt hij ingevallen te zijn voor Syd Barrett bij Pink Floyd, begeleidde hij The Walker Brothers en bluesmuzikanten als John …
Aan zijn werkethiek ligt het niet. Nadat hij in 2010 een stevig writer’s block te overwinnen had en stopte met drinken en blowen, schreef Neil Young tweeautobiografische boeken en bracht hij zes platen uit. Geen van allen gelden als hoogtepunten uit zijn oeuvre, maar dat zal de man ongetwijfeld worst …
Hoewel Foxygens vorig jaar verschenen tweede plaat met de onmogelijke titel We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic in veel jaarlijstjes opdook, vraag ik me af of dat ook met …And Star Power zal gebeuren. Was het in 2013 nog een prettig anachronistisch amalgaam van glam, freakbeat …
1. Hallo Venray – Show 2. Mirel Wagner – When The Cellar Children See The Light Of Day 3. Scott H. Biram – Nothin’ But Blood 4. Sharon Jones & The Dap-Kings – Give The People What They Want 5. Micah P. Hinson – Micah P. Hinson and The Nothing …
In het stijlvolle bluesje waar Popular Problems mee opent legt Leonard Cohen de luisteraar zijn muzikale credo voor: “I’m slowing down the tune / I never liked it fast // it’s not because I’m old / it’s not the life I led / I always liked it slow // Slow …
Twee jaar na zijn autobiografie Waging Heavy Peace heeft Neil Young alweer een boek geschreven. Het writer’s block waarover hij klaagde in zijn eerste boek is blijkbaar helemaal voorbij. Niet alleen brengt hij in een rotvaart de ene na de andere half gelukte plaat uit, ook bij het schrijven zit …
Big Boss Man is hier niet de worstelaar, maar een door muziek uit de jaren zestig en zeventig geïnspireerd Engels combo met een voorliefde voor funk, jazz, R&B en soundtracks, allemaal stevig leunend op het Hammondorgel. Last Man On Earth schijnt een conceptplaat te moeten zijn, met de titel als …
Jaap Boots – Donderweg. Mijn leven in de fast lane van de popmuziek.rtfAchterop staat de auteursfoto: een klein hoedje, een sik. Zijn ogen dichtgeknepen tegen de zon. Waar kennen we die man toch van? De opgefokte medewerker van het tv-programma Onrust is het, Mr. Lee is het ook, van Mister …
Het is een woord dat ik zelden gebruik in plaatbesprekingen, maar dit keer moet het. Tied To A Star, de inmiddels vierde soloplaat van J. Mascis, is een heuse groeiplaat. Zo eentje die bij eerste beluistering een gaap oproept. Veel dezelfde gitaren en vaak dezelfde gitaarsound. Het zal ongetwijfeld zijn …
The Basement Tapes waren niet het resultaat van een jamsessie in het kluizenaarshol van een vermoeide muzikant, maar werden over een periode van een aantal maanden in 1967 op drie verschillende plekken opgenomen. Toen eind 1967 John Wesley Harding, Bob Dylans rootsalbum, uitkwam, – akoestisch in een tijd van psychedelische …
Het is lang geleden dat ik aan Half Japanese gedacht heb, laat staan dat ik naar Jad Fair’s legendarische geesteskind geluisterd heb. Het is inmiddels alweer zolang geleden – dertien jaar – sinds de vorige plaat van Half Japanese, dat hij eerder de-man-die-overal-opduikt (Sonic Youth, Nirvana, Daniel Johnston, Teenage Fanclub, …
Het is niet de eerste keer dat Will Oldham zijn eigen werk onder handen neemt. In 2004 bracht hij – tot droefenis van velen, maar niet van uw recensent van dienst – Bonnie ‘Prince’ Billy sings Greatest Palace Music uit. Hiervoor nam hij met behulp van sessiemuzikanten in Nashville nummers …
‘I love my wives and I love my girlfriends / but may they never meet’ zingt Willie Nelson op Band of Brothers. De oude outlaw is de tachtig gepasseerd en zijn stem is er alleen maar beter op geworden. Zoals ook de stem van Johnny Cash als oude wijn was: …
Galactic pop noemt het Milanese kwartet The Assyrians de nummers op Tundra. En dat is niet eens zo gek bedacht: ze maken psychedelische liedjes met een poptwist. Het psychedelische gaat ze goed af, al is de opbouw van de nummers wel erg vaak hetzelfde. Er wordt geopend met een zoemend …
Het is een soundtrack en dus horen we helaas niet alleen maar liedjes. De drie Zwitserse broers die – inmiddels al twintig jaar – aan de weg timmeren onder de naam
Het beeld van de tandeloze blueszanger die na een leven van katoenplukken, verloren liefdes, drankmisbruik en onoplosbare armoede de ene na de andere prachtige klaagzang op zijn veranda zingt, is één van de grootste clichés uit de popgeschiedenis. Malcolm Holcombe – blank, eind vijftig, missende tanden en een stem die …
Hoewel de informatie op IMDB minimaal is, kun je de film Kukurantumi – The Road to Accra op YouTube in zijn geheel bekijken. Het is een West-Afrikaanse film over armoede, migratie, de verwarring van de grote stad en schijnt een Ghanese filmklassieker te zijn. Ergens na 1.12.30 zie en hoor …
Naast de naam van Mirel Wagner zou de naam van de producer ook levensgroot op de hoes van When The Cellar Children See The Ligth of Day gezet mogen worden. Vladislav Delay is de naam waaronder deze Fin in de liner-notes vermeld staat, maar in werkelijkheid heet hij Sasu Ripatti. …
Het is dat er die Stem is, anders zou Out Among The Stars een typisch voorbeeld zijn van gelikte Nashville-country, gedoemd om als gladde rotzooi in de annalen van de country terecht te komen. Het verhaal is al vele malen eerder verteld. In de jaren tachtig lag de carrière van …
Van You Are The Quarry, Ringleader of the Tormentors en Years of Refusal, naar Swords betekent van erg goed, via prima en matig naar bagger in één decennium. Maar hoe wisselvallig zijn solo-oeuvre zich ook ontwikkelt, het lijkt er op dat Stephen Patrick Morrissey zich altijd weer weet op te …
Opener “Time Forgot” doet mijn hart opspringen: dit is Conor Oberst in perfecte Bright Eyes-stijl: schijnbaar eenvoudig, met beperkte instrumentatie en een intense stem. Het zal toch niet dat de geweldenaar van Lifted or The Story is in the Soil, Keep Your Ear to the Ground weer is opgestaan? In …
Luisterend naar de nieuwste aflevering in de onvolprezen reeks Psychedelic States van Gear Fab Records, valt mij op dat Maryland blijkbaar helemaal geen psychedelic state was. Het merendeel van de bands die op deze dubbelaar verzameld zijn speelt een vorm van garagerock, beat of freakbeat. Mooie uitzondering hierop is “Psychedelic …
Het muzikale en tekstuele vernuft van De Raggende Manne hebben ze niet, de lol in ruige teksten wel. Ze klinken niet zo aardig als de fijne schoonzonen van De Heideroosjes en hun humor is anders dan die van De Boegies. Ook missen ze het gevoel voor absurdisme van de Sufgerukte …
