Alles wat ik voor deze recensie kan bedenken lijkt overbodig. Het vullen om maar te vullen, terwijl dit toch kostbare zendtijd is. Ik zou een grapje kunnen proberen te bedenken over Mythomania, de naam voor een psychologische aandoening waar de patiënt constant liegt, of ik zou de recensie weer ‘ns …
Het Engelse Front & Follow label, ‘bekend’ van de patches, bracht ons eerder de degelijke indiepoppers Yonokiero. Maar It’s Only When You Get To The End That It All Makes Sense van Elite Barbarian is zowel qua geluid als niveau hele andere koek. Radicale elektronische klanktapijten van hoog niveau. Opener …
De ondertitel van deze compilatie is A Tribute to the Giant Golden Book of New Zealands Alternative Music Scene. Nu dacht ik hier zelf de Triffids aan te zullen treffen, wat genoeg zegt over mijn kennis van de genoemde scene. Ach, kun je eigenlijk van scene spreken? Ze gaan me …
Dit is curieus. Als Frightened Rabbit een legendarische band was geweest, die twintig jaar terug hun baanbrekende debuut The Midnight Organ Fight had uitgebracht, dan was deze uitgave logisch geweest. Een eenmalige reünie waarin het volledige album nog ‘ns (in volgorde!) wordt uitgevoerd. Maar nu is het welgeteld nog geen …
Miljoenen mensen hebben al ‘ns iets van Jon Hopkins gehoord, waarschijnlijk zonder dat ze ’t doorhadden. Wie pluist er nog credits uit in deze tijden van mp3’s? Hopkins speelde een rol als elektronica-tovenaar op Coldplay’s recente album Viva La Vida en had zelfs de eer om de plaat te openen …
De jonge broekies van Our Brother The Native weten van aanpoten. Nog vorig jaar kwamen ze met het ellenlange en ambitieuze Make Amends For We Are Merely Vessels. Nu dus alweer een full-length opvolger die gelukkig wel een heel stuk korter is. Ik verwachtte stiekem dat ze langzaam richting conventionelere …
Die titel ga ik niet nog ’n keer opschrijven. Ja, dit is allemaal in ’t Zweeds en jag begrijpe er geen kläppe van! Alhoewel, de slottrack “Jag exploderar om du säger nej” is te leuk om onvermeld te laten. Op hun MySpace kun je de Malmöse band het nummer uit …
Mocht ik hier enkele weken terug al het bestekorkest van The Balky Mule signaleren, Yoshimi klinkt alsof ie in zijn schuur met staven op spaken heeft staan hameren. Fietsbellen en vuilnisbakken in jam-sessie, het lijkt wel een circusattractie. En dan vergeet ik nog te vermelden dat het schuurtje in Blijdorp …
Grandaddy was een van de leukste indiepop-bands van eind jaren negentig/begin deze eeuw. Weliswaar ontweken ze niet het bekende verschijnsel dat elk nieuw album (na een fantastisch debuut) net even wat minder is, maar dat laat onverlet dat ik de eerste drie platen nog altijd met plezier draai. Grandaddy’s laatste, …
Het is alweer een tijdje geleden dat ik ‘m zag, maar het klopt toch dat Juno in de naar haar vernoemde film een liedje zingt? Speelt haar tictac-minnende Beck-look-a-like vriendje er niet gitaar bij? Zo schattig klinkt Now, Now Every Children ook in opener “Not One, But Two”. Althans, het …
Met een bandnaam als deze verbaast het me niet dat The Jonah een nogal mystieke plaat is van een veertienkoppig (!) collectief. In werkelijkheid zal de helft een braaf kantoorbaantje hebben, maar puur muzikaal gezien voelt het sektarisch aan. Duivelsuitdrijvingen en poëzielezingen in een hippie-commune, dat werk. De variatie is …
Sufjan Stevens. U gaat geen recensie over deze plaat lezen waar deze naam niet valt. De IJslandse groep Hjaltalín heeft goed naar de meester uit Michigan geluisterd en lijkt in eerste instantie ook zijn hoge niveau te halen. De instrumentale opener “Sleepdrunk Seasons II” is diepzinnig en glijdt dan over …
Nee, deze compilatie bevat geen gebruiksmuziek, die al diepe trillingen voortbrengend uw seksuele leven verrijkt. Het is zelfs geen album vol obscure porno-soundtrack-klassiekers, alhoewel je dan al een heel stuk dichter in de buurt zit. Studio G (opgericht door John Gale) was een Engels reclamemuziek-producent, waarvandaan vanaf midden jaren ’60 …
Anni Rossi is een violiste en zangeres uit Minnesota die met Rockwell op het respectabele 4AD-label debuteert. De openingstonen van “Machine” doen een vrouwelijke Andrew Bird verwachten. En inderdaad, ook Rossi weet alle mogelijkheden van haar instrument te benutten. Strijken, pizzicato tokkelen en met wat effectjes erover strummen, het komt …
Sjemig, wat is Arts & Crafts toch een goed label. Ik had net de vrij matige Italiaanse film Caos Calmo gezien, waar het toepassen van Stars‘ “Your Ex-Lover Is Dead” voor een van de beste momenten zorgt. En die zitten dus ook al op A & C, zo leert mij …
De oude cowboy en folkheld Ramblin’ Jack Elliott bracht voor ’t laatst wat uit in 2006. Het fraaie I Stand Alone leek een echte eindplaat, ook al was het dan zijn debuut voor het Anti-label. Nog één keer herinneringen ophalen aan zijn grote voorbeeld Woody Guthrie, ondertussen de artritis vervloekend. …
Een beetje muziekliefhebber is altijd op zoek is naar nieuwe geluiden, nietwaar? The Balky Mule levert ze met een vreemd album, waarop een eigen(zinnig) geluidspalet te horen is. Sam Jones, een figuur uit de Bristolse postrockscene resideert tegenwoordig in Australië, maar al in zijn Britse tijd was ie druk bezig …
Dear John mag dan officieel Loney Dear’s zesde album zijn, het voelt wel degelijk aan als een Moeilijke Tweede. Toch typisch: zit je jarenlang letterlijk in de marge muziek te maken vanuit een keldertje en dan kom je na je doorbraak met een depressieve plaat. Die melancholie zal er altijd …
Er woont een (relatief!) grote groep Italianen in Luxemburg, wat ook wel de reden zal zijn dat dit Italiaanse duo op een label uit ’t Groothertogdom debuteert. Nou ja debuteert, ze maakten al platen onder de naam Pitch. Kent u ze? Ik niet en als ’t enigszins in ’t verlengde …
Dat je ook te relaxt kan zingen bewijst Jennifer Charles van Elysian Fields. Ze klinkt als Cat Power die diep in de nacht is wakker gemaakt, of Carol van Dyk die na acht joints in een irritant geile bui is geraakt. She’s a moaning cow’, zou de Ierse stand-up comedian …
Het kakelverse label Front & Follow vist nieuwe namen op uit de Britse indie-underground en brengt ze op bescheiden schaal uit. Allen in ambachtelijke verpakking met een ‘patch’ als hoesje. (Ik kan maar niet op ’t Nederlandse woord komen voor zo’n embleem waarmee je ook een gat in een kinderbroek …
De besnorde multi-instrumentalist Charles Spearin moet wel een toffe kerel zijn. Zijn buren in Toronto houden in elk geval van hem. Spearin vroeg ze om bij hem thuis voor een nieuw project wat te komen babbelen. Het uitgangspunt van de gesprekken was “wat is geluk?”, maar ’t ging Spearin niet …
Met geïmproviseerde psychedelica vind ik ’t altijd lastig te verwoorden waarom iets nou goed is, of slecht. En dat terwijl de artiesten in interviews zelf vaak heel welbespraakt en intellectueel uit de hoek komen. Ai. Ik besprak nog niet zo lang geleden Clomeim van de No-Neck Blues Band, geen geniale …
Een ep van nog geen veertig minuten verdelen over twee schijven, is dat geen milieuvervuiling? Zach Condon heeft er een acceptabele reden voor. Hij komt gewaagd uit de hoek en trekt zijn invloeden uit elkaar. March of the Zapotec is gevuld met hoempapa en Holland met synthpop. Helaas, lef pakt …
Ambitieus album, met een titel die een uitgekiend releaseplan voorspelt. Ook een plaat die ik ’t liefst gewoon aan de luisteraar over zou laten. Dit wonderlijke amalgaam van botsende stijlen is zeker leuk genoeg om eens te proberen, maar om er nou iets zinnigs over te zeggen, dat is een …
