Laeteralus van Tool vond ik veel te klinisch. En live was dat in Groningen in de Oosterpoort eigenlijk alleen nog maar erger. Allemaal een beetje te berekend en niet de emotie die ik met name op Undertow wel hoorde. Gelukkig was er dankzij nl.muzieker Riny een meer dan smakelijk alternatief …
Twee jaar heeft Damien Rice aan zijn debuut lopen schaven. Op een bepaald moment werd het zelf als grap gebracht bij optredens dat de plaat ‘o’ zo klaar zou zijn. Niet dus. En toen die plaat er eindelijk was (01.02.02) duurde het nog tot bijna een jaar voordat ik er …
Muziek uit Australië en Nieuw Zeeland gaat vaak aan ons voorbij. Terwijl er toch heel interessante muziek gemaakt wordt. Soms lijkt het wel of alleen de (soms prettige) pulp deze kant van de wereld berijkt en af en toe een paar bands die wel interessant zijn (bijvoorbeeld de Nirvana-clonen van …
Toen Zach de la Rocha in oktober 2000 uit Rage Against The Machine stapte was eigenlijk al wel gelijk duidelijk dat dit het einde zou betekenen voor RATM, net zo goed als het vertrek van Chris Cornell uit Soundgarden het einde betekende van die band. Cornell maakte na die split …
How It Feels to Be Something On en The Rising Tide zijn zwaar onderschatte briljantjes. Ik was niet de enige die blij was toen ik hoorde dat Sunny Day Real Estate voor een tour naar Nederland zou komen en vervolgens flink baalde toen bleek dat de tour op het laatste …
Een beetje electronica op zijn tijd is helemaal niets mis mee. Het lijkt wel of electronica bands steeds meer in song-structuren gaan denken en de traditionele rockbands steeds meer electronica invloeden adopteren. Hrvåtski is zo’n naam uit de electronica. Achter deze naam gaat producer Keith Fullerton Whitman schuil. Swarm and …
De laatste drie maanden van het jaar worden we zoals gewoonlijk weer overspoeld met hele tritsen verzamelwerk. Dit jaar is het de beurt aan de Manic Street Preachers (2 nieuwe tracks, 3 niet op CD (wel op single) verschenen tracks + CD met remixes als je er snel bij bent), …
Enkele jaren terug (1999 als ik me niet vergis) had City to City een megahit met The Road Ahead. Dit kwam doordat mensen massaal belden naar Mitsubishi omdat iedereen wilde weten wie deze bijna kopie van R.E.M.’s Everybody Hurts gemaakt had. Een hit volgde, daarna een nog aardig verkopende plaat, …
Ooit had ik wilde (en meer) haren. Begin jaren 90 kon het me eigenlijk niet bruut genoeg zijn qua muziek. Ik wil me de meeste namen eigenlijk niet eens meer kunnen herinneren van de bands die de oordoppies van mijn walkman opbliezen in die tijd. De meest van die bands …
Ha! Een band die maar één pootje meer in zijn naam heeft dan ik, dat zou wat moeten zijn dat Coem zou je zeggen. In ieder geval wel een reden om eens te luisteren. En naar ik me meen te herinneren was OOR ooit over hun eerste zilveren schijfje wel …
Toen Porcupine Tree tekende bij Lava/Atlantic dacht ik toch wel even “Hmmm, zal dat wel goed gaan!” Vaak zie je toch dat als bands die al jaren op independent labels releasen tekenen bij een grote platenmaatschappij het één en al compromis wordt en zeker op de eerste plaat van dat …
Op mijn computer draait meestal een jukebox gevuld met een allegaar aan mp3s. Metal, pop, dance, lo-fi, avant-garde, diarree, hiphop. Het kiezen van een CD uit de kasten naast de computer vind ik meestal te lastig. Wat moet ik in godesnaam opzetten? Het leuke van zo’n bak bytes is dat …
Ik heb vanaf de eerste Grandaddy plaat al een zwak gehad voor die band. Ondanks de truttigheid (hoe noem je dat anders?) van de liedjes boeit het me enorm. Als ik dan over een plaat (When We Leave, We Will Know Where We’ve Been) van een onbekende band met een …
Langer dan 38:37 minuten duurt de plaat niet. Helaas, 38:37 minuten, helaas. In 38:37 minuten duurt het briljantje dat Sierpinski afleverde met This Geography Is Ours. Maar wat een 38:37 minuten! 38:37 minuten van eigenlijk alleen maar kippenvel. 38:37 minuten, contra-bas, hier en daar wat bliebjes, drums, gitaar in het …
Laurie Anderson kende ik eigenlijk alleen maar van O Superman. Tot nu toe me nooit zo in die dame verdiept. Met Laurie Anderson: Live In New York ben ik volgens mij in één keer redelijk op de hoogte wat het vriendinnetje van Lou Reed in haar mars heeft. En bevalt …
Oh my God! Hebben ze dan echt niets meer te zeggen die jongens van Pearl Jam? Ik zit naar hun nieuwe singel te luisteren en ik val echt in slaap van al dat geneuzel! Wat is er toch gebeurd met die band die met hun debuut Ten en Vs twee …
