“Who says ringtones have to be so bad?”, vraagt Max Richter zich af. Dat kan dus beter, vindt-ie. En hij voegt meteen de daad bij het woord, want zie hier: 24 Postcards in Full Colour. Even een korte introductie: Richter is een van de meest begaafde componisten van neoklassiek, en …
Een progmetalband en een concept-album. Oh jee, ook nog een gesproken intro, gevolgd door instrumentale stukken vol Dream Theater-achtige kijk-mamma-zonder-handen-breaks. Ik zie de bui al hangen. Een stel Zweedse Dream Theater-adepten die nog eens dunnetjes overdoen wat hun idolen al een tijdje doen en daar – uiteraard – niet in …
Een veelbelovende gitaarriff, een kek orgeltje, meer is er niet nodig om mij op het puntje van de stoel te krijgen. Het Londense Silvery lukt het meteen bij de eerste tonen van “Horror”. Is dit de nieuwe Supergrass? Is dit soms de nieuwe Caesars? Ik zou er bijna een moord …
Growing, dat was toch die ambient/drone band? Met dat dreigende totaalgeluid? Opgebouwd uit overstuurde gitaren zonder ooit zo heavy als Sunn o))) te worden? Dat dacht ik ook ja. Mooie dingen in het verleden van gehoord. Maar nu niet meer, want de band heeft teveel naar die olijke mallerds van …
‘Een doodsaai stemgeluid’, zo omschreef collega Marty de stem van Earthbend‘s André Kunzel ten tijde van Young Man Afraid. We zijn ruim anderhalf jaar verder en de goede man is zowaar wat beter gaan zingen. Luister maar eens naar de tenenkrommende zang, inclusief Duits accent, op “Hula Roadsong” van Young …
Zanger Liam Fray van The Courteeners heeft nogal een grote mond. Sterker nog, zijn mond is nog groter dan die van mede-Mancunian Noel Gallagher van Oasis, en dat wil wat zeggen. Op St. Jude, in het prima klinkende “What Took You So Long?”, benoemt hij zichzelf tot een ‘Morrissey with …
Waar laat een volwassen duo horen. Het klinkt als een lullige opmerking, alsof het jeugdige vuur verdwenen is en plaats heeft moeten maken voor een al te braaf geluid, ontworpen voor de ouder wordende muziekliefhebber en de theaterbezoeker-met-abonnement. Maar dat bedoel ik niet. Vuur, elan en jongensachtig enthousiasme klinken wel …
Een plattelandsjongen (van origine, althans) als ik ruikt graag aan het stadse leven. Soms denk ik zelfs dat ik het wel een beetje doorheb, dat stadse leven. Dan hoor ik van die dartele riedeltjes, over een godsonmogelijk strakke beat, en zowaar voel ik me bijna thuis in de drukte. Helaas …
Ik had in een aantal recensies al wel gelezen dat de Five O’Clock Heroes nog wel eens met The Police werden vergeleken. Bij het begin van Speak Your Language leek die vergelijking me een beetje vreemd: ik hoorde gewoon een grappig, springerig gitaarbandje, niet heel slecht maar ook niet heel …
Na de zware emotionele bevalling rondom de release van Resolve heeft het toch alweer drie jaar geduurd voordat Lagwagon met iets nieuws op de proppen komt. Best lang, met name als je bedenkt dat Resolve feitelijk in een spontane creatieve opwelling naar aanleiding van de dood van voormalig drummer Derrick …
Laat je niet in verrassen door het hoesje: Madison Violet heeft niets met gothic uit te staan, zelfs niet met iets wat in de verte de country-variant genoemd zou kunnen worden, country-noir. Het Canadese duo Brenley MacEachern en Lisa MacIsaac brengt op folk gebaseerde poppy countryliedjes. Goedbeschouwd kan Caravan als …
Lichtelijk aangeschoten, van café naar café slenterend, zou ik zomaar helemaal blij kunnen worden van een band die nummers van Nick Cave staat te spelen. De kans dat je Nick Cave zelf nog kunt zien spelen in een intieme zaal lijkt me kleiner dan het winnen van de Staatsloterij, dus …
Ik kan het doorgaans wel waarderen als punkbandjes bewijzen dat hun liedjes zonder alle electrische opsmuk nog steeds knallen. Akoestische experimenten leveren dan ook niet zelden zeer leuke plaatjes op. Vier jaar geleden brachten No Use For A Name’s Tony Sly en Lagwagon’s Joey Cape gezamenlijk een van alle opsmuk …
Ik kan het doorgaans wel waarderen als punkbandjes bewijzen dat hun liedjes zonder alle electrische opsmuk nog steeds knallen. Akoestische experimenten leveren dan ook niet zelden zeer leuke plaatjes op. Vier jaar geleden brachten No Use For A Name’s Tony Sly en Lagwagon’s Joey Cape gezamenlijk een van alle opsmuk …
Wat was het lang wachten op nieuw materiaal van Antony and the Johnsons! Tuurlijk, Antony zelf heeft sinds de release van I Am A Bird Now in 2005 nog wel andere dingen gedaan, bijvoorbeeld met Hercules And Love Affair, maar het wachten was voor de vele fans toch vooral op …
‘Trashcan Americana’ noemen ze het zelf, vrolijk en met een biertje in de hand. ‘Bluegrass-noir’, zou je het ook kunnen noemen, maar dan wel de bizar-vrolijke variant. Kredietcrisis? Wat nou kredietcrisis? Zolang er nog bier in de tap zit, de bar nog is gevuld en we ons nog de verhalen …
Bij de eerste klanken van Kericky, het vierde album van het Belgische Confuse The Cat, waande ik me even helemaal terug in de jaren tachtig. Opener “Koi” begint bijna Cure-achtig met mooi en sfeervol gitaarwerk en aanstellerige zang. Het is dezelfde zang die al bij het tweede nummer gaat irriteren. …
Onlangs kocht ik het boek Grijsgedraaid van Leo Blokhuis. Naast het verhaal achter een aantal bekende songs ontbreken uiteraard de lijstjes niet. De combi muziek en mannen levert steevast lijstjes op, nietwaar? Op het lijstje van de tien beste powerballads staat “Parisienne Walkways” van Thin Lizzy. ‘Pardon!?’ roept nu de …
Hoewel hun bandnaam Japans klinkt, hebben we hier te maken met een heuse Engelse band, en wel uit Brighton, thuisbasis van o.a. Fatboy Slim. Naast hun thuisbasis is het enige dat Fujiya & Miyagi verder met Fatboy Slim gemeen hebben de voorkeur voor elektronica. Bij Fujiya & Miyagi is dat …
Amerikaanse man uit Chicago met gitaar en mondharmonica speelt en zingt zijn eigen liedjes. Het gaat hier om Fred C. Prellberg III. Zijn tweede album Ten Pennies Make A Dime, opdragen aan zijn vader (inderdaad Fred C. Prellberg II) ademt naar Amerika. En dan met name het Amerika van Bob …
Als ik naar de programmering van North Sea Jazz kijk word ik nooit erg vrolijk. Het zou een jazzfestival moeten zijn, maar staat voor het grootste deel vol met soul, funk en fusion. Erg glad allemaal; en de echte jazz die er speelt is meestal ook van de gladgestreken soort. …
