Ik heb nooit pianoles gehad. Bij ons stond er geen piano in de hoek van de woonkamer. Mijn ouders en ik hadden geconcludeerd dat de blokfluitles die ik kreeg op de lagere school, toen die nog uit klassen en niet uit groepen bestond, geen succes was. Keer op keer het …
Powermetal, folkmetal, Keltische mythologie en dat uitgevoerd door een stel Grieken. Een vreemde, maar in potentie een ideale combinatie voor een boeiend conceptverhaal zou je zeggen, of beter, daar mag je op hopen. Ik ging er eens even lekker voor zitten. Airged L’Amh, dat simpelweg ‘de zilveren arm’ betekent, brengt …
“The name “Phallus über Alles” is a statement on the world today, the continuing persistence of male-dominated hierarchies in nearly every industry and creative venue alike. PüA questions not only the cultural perception that women are somehow less capable than men, but also turns a critical eye toward the female …
Eén blanco blaadje Als je iets verwacht dat op Red Hot Chili Peppers lijkt dan kom je bedrogen uit. Frommeldefrommel, één nieuw blaadje John Frusciante goes Thom Yorke. Frommeldefrommel, weer één nieuw blaadje Popnieuws: Pink Floyd in nieuwe samenstelling bij elkaar. Frommeldefrommel, nogmaals één nieuw blaadje De 10.000ste release van …
Er zijn voor mij drie goede redenen om Venice vreselijk te vinden: het is doorgaans mierzoet, de gitaaraanslagen blijven te allen tijde erg rustig en het is een van de favorieten van Kink FM-plaatjesdraaier en asskisser-to-the-stars Jan Douwe Kroeske. Maar op de een of andere manier vind ik Venice tóch …
Jaren geleden, vlak nadat ene Elvis Presley zijn opwachting had gemaakt in de Sun-studio’s van Sam Phillips, kwam een andere arme southerner opnames maken. Niet veel later werd deze Johnny Cash de grootste countrymuzikant sinds Hank Williams. Maar The Man In Black maakte, vooral in die tijd, niet alleen country, …
Begin jaren tachtig. Toen was ik weliswaar nog een klein manneke, maar dankzij de toenmalige cd-collectie van de plaatselijke bieb heb ik indertijd mooi mijn basis wat kunnen bijspijkeren. Die bieb had trouwens best een aardige muziekkeus, voor het dorp waar ik vandaan kom. Vermoedelijk zal daar wel zo’n doemdenkende …
Het was natuurlijk ook wel te verwachten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ook de Oostelijke gebieden van Europa beginnen de bandjes het langzamerhand door te krijgen. Vroeger was alle muziek uit het voormalige Oostblok per definitie een slappe, slecht gespeelde kloon van wat er al jaren beter …
Het zou te makkelijk zijn. Gazpacho is namelijk een soort koude soep. Koud dus. Maar dat vind ik gewoon echt te makkelijk. Men zou mij ervan kunnen betichten dat ik me er met een jantje-van-leiden van af zou maken. Gazpacho is tevens de titel van een nummer van Marillion. Maar …
100 % originaliteit is na al die eeuwen muziek niet meer haalbaar, maar je kunt het ook overdrijven. Als de opperdespoot bij dit plaatje had gezegd dat het de nieuwe Joe Satriani was, had ik het meteen geloofd en er gedurende het beluisteren niet één keer getwijfeld. Weliswaar gitareert meneer …
Je zult maar zo’n leven hebben als Danny Carey. In het echte leven ben je drummer van één van de grootste en meeste vernieuwende rockbands van de afgelopen 15 jaar – Tool dus – en hoef je maar eens in de zes jaar op te draven voor een nieuw werkje. …
Ricocher heeft al flink wat gezien van de wereld. Vele bandjes zullen best jaloers zijn als ze zien dat deze Brabanders al in Mexico (Baja Prog), Frankrijk (Prog Sud) en Engeland (Rotherham Rocks) opgetreden hebben. Kwestie van hard werken, veel optreden, maar ook wel een beetje van de goede muzieksoort …
Daar zit ik dan als goth metal expert. Beetje te staren naar het hoesje van Metat[r]on. Wat moet ik hier nu weer mee. Een cd die slechts negenendertig hele minuten en één halve minuut duurt. En waarop ik ook na het uitpluizen met een vlooienkam eigenlijk niets aan originaliteit terug …
Ik ben een lieve jongen. Alleen nu even niet. Ik loop tierend door mijn huis. Ik ben namelijk mijn vulpen kwijt. Vanmiddag had ik haar nog. Nu is ze weg. Foetsie weg, nergens meer terug te vinden. Ik heb mijn hele huis al op de kop gezet. Het is namelijk …
Toepasselijker op het wereldnieuws had bovenstaande titel en hoesontwerp op dit moment niet kunnen zijn. De grootste natuurramp van de laatste decennia begint langzaam haar contouren aan te geven. Het artwork van deze cd toont een schip in een onstuimige zee: de link met de actualiteit is dus zo gemaakt. …
“The girls in Paris are special and unique”, zong de grote Lee Hazlewood en gelijk heeft hij. Emilie Simon is speciaal en komt behoorlijk ver als het gaat om uniciteit. Ze staat in een mooie traditie van hijgende en zuchtende Francaises (Jane Birkin), zelfknutselende triphopdames (Martina Topley Bird, een relaxte …
Ik schrik wakker. Er valt een envelop door de brievenbus op de grond. Het gebeurt niet vaak, maar ik ben zowaar op de bank in slaap gevallen. Ik heb vreemd gedroomd. Ik stond namelijk op een podium ergens in Londen. Mijn band The Embrooks was de opening van de avond. …
Zo, 2004 zit er nu wel echt op. Sterker nog 2005 is al een halve dag oud. Dan is het nu wel tijd om u met u licht (of zwaar) katreuze hoofden nog eens te wijzen op onze jaarlijstjes. Kunt u fijn een tijdje rondklikken. Want verwacht niet dat we …
Dit album kwam al uit in maart 2004, maar het moet echt even. The Divine Comedy is namelijk de liefste groep uit de godganse Britpop. Galante gastheer Neil Hannon bezingt, zijn orkest begeleidt groots. Veel chansons raken me. “Come Home Billy Bird” gaat over alle schijnbaar zinloze treinreizen naar mijn …
In Groot-Brittannik beginnen ze het ook redelijk door te krijgen qua post/indie-hardcore en emo. Hundred Reasons is op weg een grote te worden, Lost Prophets begint hitjes te scoren, Reuben bracht kortgeleden nog een heel sterke plaat uit en dit Bohica doet ook zijn best minstens zo beroemd te worden …
Ergens tussen de Gang of Four, Talking Heads, James Chance & The Contortions en de huidige generatie bands uit het rijtje The Rapture, !!!, Radio 4 en Spektrum zijn The Beakers verdwenen geraakt. In 1980 deden ze nog het voorprogramma van Gang of Four, namen een singletje op en een …
“Oei, middelmatigheid roelt!” denk ik bij de eerste tonen van deze cd. Het begint dan ook met zo ongeveer het meest voorspelbare introotje dat je kunt bedenken bij de rock van Amerikaanse snit. Gelukkig blijkt alras dat de rest aanzienlijk prettiger om aan te horen is. Maar al is het …
