Het was een grauwe dinsdagmiddag. Ik keek uit mijn raam en zag mensen lopen, fietsen, met de Winterjassen alweer aan en sjaals om. Het miezerde een beetje. Ik zette de kachel maar wat hoger. Ik was natuurlijk weer veel te laat uit mijn nest gekomen, ik had de avond ervoor …
Onlangs kwam mij het tragische bericht ter ore dat Mana “China” Nishiura, voormalige drumster van Shonen Knife, in een auto-ongeluk om het leven was gekomen. Een akelig voorval dat je eigenlijk nauwelijks kan rijmen met zoiets guitigs als een Japanse all-girl rammelpop-bandje. Ik word altijd enorm ongeremd vrolijk van kleine …
Zonder Mike Varney had mijn leven er heel wat anders uitgezien. Nou ja, anders geklonken in elk geval. In 1980 stichtte hij het metallabel Shrapnel, dat de eerste lichting van gitaarhalsracers een kans gaf, zoals Yngwie J. Malmsteen, Marty Friedman (ex-Megadeth) en Paul Gilbert. In 1991 kwam daar een tweede …
Jeff Martin speelde ruim tien jaar lang op albums van Idaho gitaar. Op een dag in 2003 moet hij opgestaan zijn en gedacht hebben: ‘Het is mooi geweest met die droefsnoeterige gitaarliedjes die ik maak op mijn viersnarige gitaar, ik ga een toetsenalbum maken.’ Het voordeel van eigenlijk altijd alleen …
post-rock. Veel mensen haken nu al af. Ik geef toe, de term is inmiddels even uitgemolken als emo, hardcore en nu-metal. Veel bands in het genre weten wel raad met de door Mogwai en Godspeed you! black emperor gecreëerde blauwdrukken en zetten op bijna identieke wijze hun post-rock-rijtjeshuizen neer in …
Als we buiten komen lijkt het te gaan regenen. Het is grijs, het is druilerig en het is zeven uur op een zondagmorgen. Zwijgend fietsen we naar het station, jij en ik. Onze voetstappen galmen in de lege hal, mussen op het perron schrikken op en even later zoeft de …
Na een bescheiden begin is de tweede officiële release van het Bossche White Russian Records direct een megaklapperrrrr. De debuutplaat van Allunderage heeft de afgelopen week overuren gedraaid in mijn cd-speler. Referenties met allerlei grootheden binnen het genre suizen langs mijn oren (Propagandhi! Pulley! Descendents! Rise Against!) maar van een …
Regendruppels tuimelen langs de dubbele beglazing naar beneden en de wind speelt een guur spelletje met de kale takken van de bomen in mijn straat. Ik tik op de kamerthermostaat nog maar een graadje erbij en ga weer lui op de bank hangzitten. Opeens blijkt de cd van zanger Mozez …
Singer/songwriter Rosie Thomas heeft een beroemdere naamgenoot: de Engelse schrijfster Rosie Thomas heeft een enorm publiek opgebouwd met haar inmiddels al zestien titels tellende oeuvre van romantische avonturenromans. Daar moet zangeres Rosie Thomas nog maar even niet aan denken met haar derde cd. Hoe makkelijk in het gehoor liggend haar …
Menig muziekliefhebber zal even een welgemeend ‘What the fuck?’ geslaakt hebben toen ze voor het eerst geconfronteerd werden met The Darkness. Met een degelijke eikenhouten band, de strakke pakjes die uit de erfenis van Freddy Mercury lijken te komen en een speenvarken achter de microfoon, maakten ze operock alsof de …
Een loungeplaat? Nee, geen loungeplaat. Maar die Yonderboi maakt toch loungemuziek? Ja, dat deed hij een aantal jaar geleden misschien wel, maar nu even niet meer. Hij heeft nu een dansbare popplaat gemaakt. De Hongaar László Fogarasi, waarvan iedereen het liedje met het ‘pabadam-pappam’-refrein wel kent, werd na het uitbrengen …
‘Zelfs op de wc werd er nog muziek gemaakt’ Een beetje ongeïnteresseerd, misschien zelfs een beetje arrogant, nemen Ed Lay en Chris Urbanowicz, respectievelijk drummer en gitarist van de Editors, plaats op een stoel in een ook voor mij onbekende ruimte in Doornroosje. Ja hallo, denk ik, jullie mogen ook …
Eerlijk is eerlijk, ik begon al te zuchten na krap dertig seconden geluisterd te hebben van Indukti’s eerste plaat S.U.S.A.R.. Zachtjes kabbelend komt er een beekje voorbij stromen dat uit de vingers van een elfje komt die tokkelt op een harp. ‘Zucht, dat wordt weer drie kwartier ouderwets je ergeren …
Colombia, 1994. Een groep studenten in Bogota besluit muziek te gaan maken. Samen schrijven ze de liedjes die ze opnemen op een vier-sporenrecorder bij een vriend thuis. De muziek moest spontaan en intiem zijn. Binnen een traditie, maar niet zonder constant de grenzen van die traditie te verkennen. In 2001 …
Schreef ik over American Idiot vorig jaar nog dat de houdbaarheidsdatum beperkt zou kunnen zijn; de waarheid bleek gelukkig anders. De ontoerekeningsvatbare leider van hun land heeft na zijn herverkiezing genoeg onheil over zich afgeroepen zodat de inhoud van Green Day’s album alsnog hartelijk werd omarmd. Met als gevolg dat …
Toen drie jaar geleden het Link Park remixalbum Reanimation verscheen was het wel duidelijk dat rapper/producer Mike Shinoda heel wat opgeborrelde inspiratie in zijn donder had zitten. De recht-toe-recht-aan nu metal van zijn band leverde hem wereldfaam en bakken met geld op, maar was duidelijk onvoldoende om zijn ei volledig …
Alle takken dragen een laagje sneeuw in de binnentuin. En één meesje kan zo’n tak er ook nog wel bij hebben. Maar een tweede niet. Er ploffen allerlei hoopjes wit recht naar beneden, midden door de nog geluidloos dwarrelende plukken die uit de grijze lucht komen. De sneeuw is nog …
Mötley Crüe, daar spuwden we op. Ten eerste waren het ranzige apen (lees die biografie maar eens!) en ten tweede maakten ze ook nog eens verschrikkelijke – als in: om van te kotsen – muziek. Wat Nikki Sixx en zijn band ons lieten horen in nummers als “Shout At The …
Met Dogpound maakte ik voor het eerst kennis op de tributeplaat Blackmore’s Castle. Niet echt met veel plezier, want ze leverden een van de minste covers op die plaat af. Hun nieuwe – tweede – cd gaat verder waar debuutplaat Hellbum eindigde: met klassieke hardrock, netjes binnen de lijntjes. Dat …
Een van de leuke dingen van recenseren voor File Under is dat je in aanraking komt met heel veel muziek die je nog niet op de grote grijze iPod in je hoofd hebt opgeslagen. Om in het favorietenlijstje terecht te komen moet een plaat echter wel iets bijzonders hebben. Volgens …
Het is een treurige conclusie maar sinds het vreselijke auto-ongeluk van zanger/gitarist Chris Cheney is The Living End stukken minder interessant dan voorheen. Alsof ze nooit helemaal bekomen zijn van de schrik en daarmee hun ongedwongenheid en enthousiasme zijn kwijtgeraakt. Eeuwig zonde, als je het mij vraagt, want de Australische …
