Pink – Try This

Toen de platenbazen bij Arista hoorden dat Pink na haar miljoenenverkoop van Can’t Take Me Home niet voor een klakkeloze gemakkelijke copy paste Cd koos, maar te kennen gaf met ex-4 Non Blondes zangeres Linda Perry haar volgende Cd op te gaan nemen zullen ze wel even hebben moeten slikken …

Jackie-O Motherfucker – The Magick Fire Music / Wow!

ATP The Magick Fire Music en Wow! bracht Jackie O-Motherfucker tot nu toe alleen op vinyl uit via Thurston Moore’s Ecstatic Peace label en Fisheye recordings. En dan ook nog eens in een hele kleine oplage (400 stuks). Allemaal al lang uitverkocht natuurlijk. Nu brengt ATP-music deze twee platen samen …

This Beautiful Mess – Temper The Wind To The Shorn Lamb

This Beautiful Mess leek de afgelopen tijd wel een duiventil. Sinds de release van hun debuut Falling On Deaf Ears is de helft van de band gestopt met de band en vervangen. Drummer Axel Kabboord werd gitarist Axel Kabboord en Lydia Wever is de band op toetsen komen versterken. This …

The Violet Subgroove – How to succeed… without even trying

Ze bedoelen het vast goed die Jungs von The Violet Subgroove met hun stelling dat ze modern zijn en niet trendy of cross over en ver verwijderd blijven van trends als Nu Metal en andere trendy muziekstijlen. Dat kun je best allemaal stellen, maar dat is natuurlijk nog geen garantie …

Lawn – Backspace

My First Sonny Weismuller / Konkurrent Na twee nummers van Backspace is het al duidelijk dat Lawn er geen gras over laat groeien en maar gelijk laat horen hoeveel ze gegroeid zijn sinds hun debuutplaat Lawn-dro-mat uit 2001. Die vooruitgang zal voor een groot deel ook te danken zijn aan …

Circle – Alotus

Sinds 1991 vecht het Finse Circle, niet te verwarren natuurlijk met het Belgische Emo gezelschap, tegen haar demonen. Door zo onvoorspelbaar mogelijke muziek te maken en elke keer weer verrassend uit de hoek te komen probeert bandleider Jussi Lethisalo zijn duivels te verdrijven. De ene keer lukt hem dat wat …

Sr. Chinarro – El ventrílocuo de sí mismo

Het klink een beetje nonchalant en bijna een beetje ongeinspireerd wat Sr. Chinarro je voorschotelt op El ventrílocuo de sí mismo. Maar als je wat beter luistert, dan blijkt dat schijn, zoals wel vaker, bedriegt. Dat dit zo lijkt komt namelijk vooral door de monotone donkere stem van Antonio Luque, …

Terug naar boven